بی إذن خدا، برگ نیفتد ز درخت.

هیچ برگی در نیفتد از درخت بی قضا و حکم آن سلطان بخت

از دهان لقمه نشد سوی گلو تا نگوید لقمه را حق که اُدخُلُوا[1]

قرآن مجید می فرماید:‌ « وَ عِنْدَهُ مَفاتِحُ الْغَيْبِ لا يَعْلَمُها إِلاَّ هُوَ وَ يَعْلَمُ ما فِي الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ وَ ما تَسْقُطُ مِنْ وَرَقَةٍ إِلاَّ يَعْلَمُها وَ لا حَبَّةٍ في‌ ظُلُماتِ الْأَرْضِ وَ لا رَطْبٍ وَ لا يابِسٍ إِلاَّ في‌ كِتابٍ مُبين‌؛

کلیدهای غیب، تنها نزد اوست؛ و جز او، کسی آن ها را نمی داند. او آنچه را درخشکی و دریاست می داند؛ هیچ برگی (از درختی) نمی افتد، مگر اینکه از آن آگاه است؛ و نه هیچ دانه ای در تاریکی ها زمین و نه هیچ تر وخشکی وجود دارد، جز اینکه در کتابی آشکار{ در کتاب علم خدا} ثبت است»[2]

تنها قدرت بی انتها از آن خداست و او بر همه‌چیز دانا و آگاه است و همه‌چیز بر اساس نظم و برنامه ریزی است.

پای فقیر لنگ نیست، مُلک خدا تنگ نیست.

وقتی صاحب کار، دست رد به سینه کارگر اهل کار می زند و کاری به او نمی دهد. یا آدم فقیری که در طلب چیزی یا مالی باشد اما صاحب مال آن فقیر را ناامید کند. استفاده می شود.

[1]. مثنوی معنوی، دفتر سوم.

[2]. انعام/59.