1- نگاه كلى: يك راهنما

موافقتنامه‌هاى سازمان تجارت جهانى شامل كالاها، خدمات و داراييهاى فكرى است. اين موافقتنامه‌ها اصول آزادسازى و استثنائات مجاز را تشريح مى‌كنند و تعهدات كشورها براى كاهش تعرفه‌هاى گمركى و ساير موانع تجارى و نيز باز كردن بازارهاى خدمات را دربر مى‌گيرند. اين موافقتنامه‌ها رويه‌هايى را براى حل و فصل اختلافات تنظيم مى‌كنند و رفتار خاصى را براى كشورهاى در حال توسعه مقرر مى‌دارند و دولتها را موظف مى‌كنند تا سياستهاى تجارى خود را شفاف نمايند. اين شفاف‌سازى با آگاه ساختن سازمان تجارت جهانى از قوانين و معيارهاى جارى كشورها و همچنين با ارائه گزارشهاى منظم توسط دبيرخانه درباره سياستهاى تجارى كشورها صورت مى‌گيرد.

غالبا اين موافقتنامه‌ها مقررات تجارت سازمان تجارت جهانى ناميده مى‌شوند و سازمان نيز غالبا «مقررات بنيان» توصيف مى‌شود يعنى سيستمى كه بر مقررات مبتنى است. اما اين نكته حائز اهميت است كه خاطرنشان گردد مقررات عملا چيزى نيستند جز موافقتنامه‌هايى كه براساس مذاكرات بوجود آمده‌اند.

اين فصل به موافقتنامه‌هاى دور اروگوئه مى‌پردازد كه اساس سيستم كنونى سازمان تجارت جهانى را تشكيل مى‌دهند. كارهاى اضافى ديگر بعدى نيز اكنون در سازمان تجارت جهانى در جريان است كه حاصل تصميمات اتخاذشده در كنفرانس وزيران، بويژه در نشست دوحه در نوامبر 2001 است كه مذاكرات جديد و كارهاى ديگرى آغاز شدند (در فصل بعدى توضيح بيشتر درباره دستور كار دوحه مى‌آيد).