اين تأخير فوايدى دربر داشت. از جمله باعث مذاكراتى شد كه پيشرفت بيشترى را نسبت به آنچه در 1990 ممكن بود، حاصل كرد. براى مثال برخى از جنبه‌هاى مربوط به خدمات و دارايى فكرى و همچنين تشكيل سازمان تجارت جهانى از آن جمله است. اما وظيفه بسيار بود و خستگى مذاكرات فرسايشى در بوروكراسى‌هاى تجارى دنيا احساس مى‌شد. مشكل دستيابى به موافقتنامه كاملى كه تقريبا همه موضوع‌هاى تجارى را دربر گيرد باعث اين نتيجه‌گيرى شد كه مذاكره‌اى در اين مقياس دوباره امكان‌پذير نيست.

با وجود اين، موافقتنامه‌هاى دور اروگوئه جداول زمانى براى مذاكرات جديد در مورد برخى موضوع‌ها داشت. در سال 1996، بعضى كشورها علنا خواستار دور جديدى از مذاكرات در ابتداى قرن بعدى شدند. پاسخها مختلف بود؛ اما موافقتنامه مراكش قبلا شامل تعهداتى براى باز كردن مجدد باب مذاكرات در مورد كشاورزى و خدمات در ابتداى قرن جديد بود. اين مذاكرات در اوايل سال 2000 آغاز شد و در دستور كار توسعه دوحه در پايان سال 2001 قرار گرفت.

دور اروگوئه- تاريخهاى كليدى‌

سپتامبر 1986 پونتادل استه: افتتاح‌

دسامبر 1988 مونترال: اجلاس وزرا: بازنگرى نيمه اول دور

آوريل 1989 ژنو: تكميل بازنگرى نيمه اول‌

دسامبر 1990 بروكسل: اختتاميه اجلاس وزرا به بن‌بست رسيد.

دسامبر 1991 ژنو: اولين پيش‌نويس «سند نهايى» كامل شد.

نوامبر 1992 واشينگتن: ايالات متحده و اتحاديه اروپا به توافق‌

" Blair Hous"

دست يافتند و بن‌بست مذاكرات كشاورزى شكسته شد.

ژوييه 1993 توكيو: گروه چهارQuad بن‌بست دسترسى به بازار را در اجلاس سران گروه 7 شكست.

دسامبر 1993 ژنو: بخش اعظم مذاكرات پايان يافت (برخى گفتگوها راجع به دسترسى به بازار باقى ماند).

آوريل 1994 مراكش: موافقتنامه‌ها امضا شد.

ژانويه 1995 ژنو: سازمان تجارت جهانى تأسيس شد و موافقتنامه‌ها اجرا گرديد.