بايد در اين گروههاى كوچك مفصل بحث شود. بيشتر مذاكرات دور اروگوئه با سيستمى كه به «جلسات اتاق سبز» مشهور است برگزار شد كه در آنها شايد حدود 40 كشور كه به موضوع مورد بحث علاقه زيادى داشتند مشاركت مى‌كردند. معمولا بن‌بست‌ها در گروههايى مركب از دو، سه يا چهار كشور مطرح و بعضى اوقات در جلساتى كه آنها در كشورهاى خودشان سازماندهى مى‌كنند، مرتفع مى‌گردد. در مورد مذاكرات دسترسى به بازار، كه نتيجه نهايى آن مجموعه‌اى چند جانبه از تعهدات كشورهاست، بايد گفت كه اين تعهدات نتيجه جلسات چانه‌زنى غير رسمى و دوجانبه است (مثالهاى قابل ذكر عبارت‌اند از مذاكرات تعرفه‌اى سنتى و گفتگوهاى مربوط به ارتباطات راه دور اصلى در خدمات و راجع به محصولات فن‌آورى اطلاعات). تاكنون، مشاوره‌هاى غير رسمى در اشكال مختلف، نقشى اساسى در اجماع بين كشورها ايفا نموده است؛ اما اين قضيه هرگز در نمودار سازمانى مشخص نيست. اين نوع جلسات از جلسات رسمى جدا نبوده بلكه به منظور اتخاذ تصميمات رسمى در شوراها و كميته‌ها ضرورى هستند. تشكيل اين جلسات نه‌تنها به معنى بى‌اهميت جلوه دادن جلسات رسمى نيست، بلكه براى تباديل نظر، بيان موضع كشورها و سرانجام تأييد تصميمات نيز مى‌باشد. حصول توافق ميان كليه اعضاى سازمان تجارت جهانى و ايجاد موازنه مناسب ميان آنها خود يك هنر است؛ به‌گونه‌اى كه راه‌حل‌هايى كه ابتدا ميان تنها چند كشور توافق مى‌شود بتواند مورد پذيرش بقيه اعضا نيز قرار گيرد.

2- عضويت، اتحاد و ديوان سالارى‌

همه كشورهاى عضو سازمان تجارت جهانى بر اساس نتايج مذاكرات در واقع به يك سيستم پيوسته‌اند و بنابراين عضويت به معنى موازنه حقوق و تكاليف است. آنان از امتيازاتى بهره‌مندند كه ساير كشورهاى عضو به آنها اعطا مى‌كنند و همين‌طور از امنيتى برخوردارند كه مقررات تجارى براى اين كشورها فراهم مى‌كنند. در عوض، آنان نيز