طى 7 سال و نيم مذاكرات دور اروگوئه بيش از 60 كشور (در حال توسعه و گذار) به طور مستقل برنامه‌هاى آزادسازى تجارى را به اجرا گذاشتند. همزمان، كشورهاى در حال توسعه و اقتصادهاى در حال گذار فعال‌تر گرديدند و از قدرت تأثيرگذارى بيشترى در مذاكرات دور اروگوئه نسبت به دورهاى قبل برخوردار شدند و بر اين ايده كه سيستم تجارى فقط براى كشورهاى صنعتى است، مهر بطلان زدند. همچنين تأكيدهاى قبلى در زمينه مستثنى شدن كشورهاى در حال توسعه از برخى تعهدات گات و موافقتنامه‌ها تغيير كرد.

در پايان دور اروگوئه، كشورهاى در حال توسعه آماده قبول اكثر تعهداتى شدند كه كشورهاى توسعه يافته پذيرفته‌اند. اما موافقتنامه به آنان، خصوصا در مورد كشورهاى فقير و با حداقل توسعه‌يافتگى دوره گذار را اعطا كرد تا خود را با موارد نامأنوس و شايد شرايط مشكل سازمان تجارت جهانى تطبيق دهند.

تصميم وزرا در پايان دور اروگوئه به كشورهاى با حداقل توسعه‌يافتگى قدرت انعطاف بيشترى اعطا نمود تا موافقتنامه‌هاى سازمان تجارت جهانى را اجرا نمايند.

به موجب اين تصميم، كشورهايى كه از وضعيت بهترى برخوردارند بايد اجراى تعهدات مربوط به دسترسى به بازار را براى كالاهاى صادراتى كشورهاى با حداقل توسعه‌يافتگى سرعت بخشند و كمك فنى بيشترى را براى آنان فراهم سازند.

3- موضوع تجارت آزاد

موضوع اقتصادى در سيستم باز تجارى بر اساس مقررات توافق شده چند جانبه، تا حدودى با طبيعت بازرگانى مطابقت دارد و با شواهدى نيز حمايت مى‌شود: تجربه تجارت جهانى و رشد اقتصادى پس از جنگ جهانى دوم.

تعرفه‌هاى محصولات صنعتى شديدا كاهش يافته‌اند و اين رقم در كشورهاى صنعتى به طور متوسط نزديك به 4 درصد در اول ژانويه 1999 بوده است. طى دهه‌هاى اول پس از جنگ، ميانگين رشد اقتصاد جهانى حدود 5 درصد در سال بود كه اين نرخ بالا تا