______________________________
رو به ديوار ننمايند، بلكه مواجه با تيراندازان قرار دهند تا شاهد تيرها و اجراى حكم بوده باشد. اين تقاضا از ناحيه مسئولان پذيرفته شد و سپس حكم آتش صادر گرديد. به هنگام تيرباران، فضاى ميدان را دود گرفت و زمانى‌كه دودها برطرف گرديد آثارى از جثّه كثيف باب مشاهده ننمودند، و اين امر سبب گرديد كه شايعه صعود باب به آسمان قوّت بگيرد و پيروان باب شاد شوند و از شدّت شادى در پوست خود نگنجند.

سام خان مسيحى با يك حركت فكرى و سريع دستور جستجوى على محمّد شيرازى را صادر كرد و به دنبال اين امريّه مأمورين به داخل حجرات ميدان ريختند و على محمد باب را در حالى‌كه خود را مخفى كرده بود گرفته و كشان كشان به محلّ اعدام آوردند و با طناب محكم، دستهاى او را بسته و مجدّدا به روى او آتش گشودند، و به استثناى صورت، تمامى بدن او را سوراخ سوراخ نمودند.

جسد نحس او را در يك خندق انداختند تا مردم از نزديك جثّه او را مشاهده كرده و معترف به مرگ و نابودى او گردند، و از طرفى كاربرد شايعه سطح شهر را مبنى بر اينكه او از نظرها غايب شده و در آينده ظهور خواهد نمود، خنثى نمايند.

البتّه عبد الغنى آواره در كتاب «كواكب الدريّة» مى‌گويد: نعش على محمد شيرازى توسّط سليمان خان افشار از خندق دزديده شده، نخست به كارخانه حريربافى حاج احمد ميلانى بابى برده شد و سپس به تهران رفته و پس از 60 سال به «حيفاء» واقع در فلسطين اشغالى منتقل و در محلّى به نام «مقام اعلى» دفن گرديد.

ولى اين سخن را كليّه محقّقين و مورّخين مردود دانسته‌اند و صريحا به كذب اين سخن معترفند.

از جمله اعتضاد السلطنه در كتاب «فتنه باب» ص 32 و كتاب «روضة الصفا» ج 10، و كتاب «مذاهب و فلسفه در آسياى مركزى» فصل دهم و ده‌ها سند ديگر در مورد جسد على محمد شيرازى پس از اعدام مى‌نويسند: جسم پليد باب را در ميان شهر به هر طرف مى‌كشيدند، آنگاه در بيرون دروازه داخل يك خندق انداخته و طعمه سباع و درندگان گرديد.

و اما بهائيان: خواسته مؤلّف آن است كه بتواند در قلمرو تاريخ و عقيده و نه تبليغ و رويّه در چهارچوب منابع تحقيقى و موثّق با بيان و بهائيان، محتواى فكرى و عملى آنان را شناسائى نموده و جامعه را از آن آگاه سازد. اين شما و اين هم لسان تاريخ آنجا كه مى‌گويند: