توضيح:

پس از بيان حکم و فلسفه روزه و اينکه روزه گرفتن در چند روز معيّن است، اينک آن روزها را تعيين مي‌کند و مي‌فرمايد:

آن روزهاي معدود عبارتند از ايام ماه رمضان که داراي امتياز ويژه‌اي است، ماه رمضان ماه خداست و داراي فضيلتي است که ماه هاي ديگر، آن فضيلت را ندارند.

زمان و مکان به خودي خود، داراي هيچ فضيلتي نيست، بلکه اين حوادث مهم است که به زمان و مکان امتياز مي‌دهد.

در اين آيه خداوند علت فضيلت ماه رمضان را بيان مي‌کند و آن اينکه قرآن کريم در اين ماه نازل شده است و ضمناً چند صفت از اوصاف برجسته قرآن را بيان مي‌کند.

يکي اينکه قرآن هدايتگر است و انسان ها را، به راه راست و درست رهنمون مي‌شود، ديگر اينکه نشانه‌هاي روشني از هدايت و فرمان در آن است، يعني قرآن ضمن اينکه بشر را هدايت مي‌کند، به او قدرت تشخيص هم مي‌دهد و انسان بوسيله قرآن مي‌تواند حق را از باطل و راه را از چاه تشخيص بدهد و به حقيقت دست يابد.[1]

در اين آيه پس از بيان مطلب فوق؛يک بار ديگر اين حکم را تکرار مي‌کند که اگر کساني مريض باشند و يا در سفر باشند، در روزهاي ديگري

[1] . تفسير کوثر، ج1 ، ص 453.