ورکوین

نویسنده (ها) : ناصر پازوکی طرودی

آخرین بروز رسانی : سه شنبه 3 تیر 1399

ورکوین \ varkovīn \ ، اصطلاحی برای چوپانانی که بره‌ها را به چرا می‌بردند. در گذشته در روستاهای منطقۀ لواسانات و رودبار قصران، گوسفندان را در تابستان برای بردن به چرا و نگهداری، به 4 دسته تقسیم می‌کردند:
دستۀ اول میشها و بزهای شیرده بودند که در اطراف یورد (یورت) یا خیل چرانده می‌شدند و چوپان آنها مجبور بود روزی دوبار گوسفندان را برای دوشیدن شیر آنها به خیل بیاورد. این دسته از گوسفندان را دوشا (قابل دوشیدن)، و چوپانان آن را گُردی می‌گفتند.
گوسفندان دستۀ دوم گوسفندانی چندساله بودند که شیر نمی‌دادند و ضرورت نداشت که به خیل مراجعه کنند، لذا در چراگاههای دوردست‌تر توسط چوپان چرانده می‌شدند و عموماً یک‌نفر رابط مایحتاج هفتگی چوپان را به او می‌رساند. این دسته از گوسفندان را قِسّر می‌گفتند، مانند قوچها و میشهایی که به دلایلی نزاییده و شیر نمی‌دادند.
دستۀ سوم بره‌ها بودند که چوپان مخصوص داشتند و به چوپان آنها ورکوین می‌گفتند. برای آنکه بره‌ها زودتر بزرگ و چاق شوند و چوپانها بتوانند نرهای آنها را بفروشند و ماده‌های آنها را هرچه زودتر برای جفت‌گیری آماده کنند، آنها را به بهترین چراگاهها می‌بردند و از آنها نگهداری و مراقبت ویژه به عمل می‌آمد.
دستۀ چهارم گوسفندانی بودند که در تعداد کم، نزدیکی خیل یا یورد نگهداری می‌شدند. به این دسته از گوسفندان کُرپه یعنی گوسفندان عقب‌مانده می‌گفتند؛ مانند بره‌هایی که دیر به دنیا آمده بودند و یا گوسفندانی که مریض و یا به دلیلی از لحاظ جسمی ضعیف بودند.

ناصر پازوکی طرودی