استوا

استوا \ estevā , ostovā\ ، دایرۀ عظیم پیرامون زمین، که بر محور زمین کاملاً عمود، و فاصلۀ آن تا قطبهای جغرافیایی در همه‌جا یکسان است. این خط جغرافیایی یا خط ارضی، که زمین را به دو نیمکرۀ شمالی و جنوبی تقسیم می‌کند، خط مبدأ فرضی سطح زمین است که براساس آن، عرض جغرافیایی تعیین می‌شود؛ به سخن دیگر، این خط، خط عرض جغرافیایی صفر درجه، و بزرگ‌ترین مدار کرۀ زمین به‌شمار می‌رود. دو نوع استوای دیگر نیز وجود دارد: استوای مغناطیسی و استوای حرارتی. استوای مغناطیسی خطی است فرضی و از به‌هم‌پیوستن همۀ نقاطی به دست می‌آید که در آنها عقربۀ قطب‌نما به سوی هیچ‌یک از دو قطب زمین متمایل نمی‌شود (نقاط با تمایل صفر به میدان مغناطیسی زمین). استوای حرارتی نیز خطی است فرضی که گرم‌ترین نقاط سطح زمین را به‌هم می‌پیوندد.
در اخترشناسی، استوای سماوی(فلکی) دایرۀ فرضی عظیمی است که در آن، صفحۀ استوای ارضی از میان کرۀ سماوی می‌گذرد؛ در نتیجه، فاصلۀ این خط نیز از دو قطب سماوی برابر است. هنگامی که خورشید در استوای سماوی قرار می‌گیرد، طول شب و روز در همه‌جا یکسان است؛ این وضعیت دو بار در سال رخ می‌دهد که به آن اعتدالین (اعتدال شب و روز) می‌گویند.

مآخذ

دبا؛ نیز:

EA, 2006;
EB, 2008;
MEL (under «Äquator»).
بخش جغرافیا