آزوی

آزْوی [āzvī]، یا اُسْویو (612-670م)، شاه آنگلوساکسونِ نُرثامْبْریا(655-670م)در دوران سلطۀ نرثامبریاییها بر انگلستان.
پـدرش، شـاه اِثِلفریـد (د 616م)، بـر بِـرنیشیـا و دِئیرا ــ دو مملکت کهن نرثامبریایی ــ فرمانروایی کرده بود، اما پس از مرگ شاه آزولد، برادر آزوی، در 641م، نرثامبریا بار دیگر تجزیه شد و آزوی فرمانروای برنیشیا گردید. وی مدت 13 سال تابع پِندا، شاه مِرشا، بود. سرانجام در 655م پندا به برنیشیا حمله کرد و در نبرد وینْوِد، نزدیک لیدز در غرب یورکشِر کنونی، به دست نیروهای آزوی به قتل رسید. آن گاه آزوی نرثامبریا را از نو متحد کرد و خود والاترین خاوند جنوب انگلستان گردید. وی مرشای شمالی را ضمیمۀ قلمرو خود کرد، اما مرشای جنوبی را به پیدا، پسر پندا، بخشید. پیدا در 656م به قتل رسید و شورش اشراف مرشایی در 657م به فرمانروایی آزوی در جنوب انگلستان خاتمه داد.
آزوی که مسیحی ثابت قدمی بود، در سالهای663-664م، در انجمن کلیسایی ویتبی به رفع اختلافهای موجود بین شیوه‌های نیایش رایج در کلیساهای سلتی و کلیسای رم کمک کرد. پس از مرگ وی پسرش اِگفرید (اِجفریذ) جانشین وی شد. (108)