ارندل

اَرِنْدِل [arendel]، تامِس (1353-1414م/ 754 - 817 ق)، دولتمرد انگلیسی و اسقف اعظم کنتِربِری که در نخستین سالهای پادشاهی ریچارد دوم جانب اشراف مخالف شاه را گرفت. اینان شاه را وا داشتند تا ارندل را صدراعظم انگلستان و اسقف اعظم یورک کند. پادشاه پس از چندی توانست بر اشراف سلطه یابد و ارندل را عزل کند. ریچارد پس از آشتی با مخالفان بار دیگر ارندل را به صدراعظمی منصوب کرد، ولی ارندل در 1396م استعفا داد و اسقف اعظم کنتربری شد. سال بعد بار دیگر شاه او را از مقامش خلع، و از کشور اخراج کرد. ارندل در تبعید به هِنری بالینگْبروک پیوست و در 1399م وقتی بالینگبروک ریچارد را شکست داد و به نام هنری چهارم بر تخت نشست، ارندل هم به کشور بازگشت.
ارندل با از سر گرفتن کار خویش در کنتربری مبارزه‌ای را بر ضد لالِرْدها (پیروان جان ویکلیف) آغاز کرد که به سوزاندن جمعی از آنان انجامید. او در 1413م محاکمۀ رهبر لالردها، جان اُلدکاسِل را هدایت کرد که به اعدام وی منجر شد. ارندل حدود 5 سال، در دو نوبت صدراعظم هِنری بود. (100)