آقا حسین خوانساری

آقا حسین خوانساری \āqā- hoseyn-e xānsārī\، فرزند جمال‌الدین، معروف به محقق خوانساری (1016- 1099 ق / 1607- 1688 م)، دانشمند، فقیه و حکیم شیعی ایرانی در دورۀ صفوی.
او پیش از رسیدن به سن بلوغ، به قصد کسب معارف و علوم اسلامی به اصفهان رفت و در مدرسۀ خواجه‌ملک که مجمع فضلای بزرگ آن زمان بود، به تحصیل پرداخت (امین، 6 / 148-150).
آقا‌حسین خوانساری نویسنده‌ای پرکار بود و آثاری فراوان از خود به یادگار گذاشت. برخی از آثار او عبارت‌اند از: مشارق الشموس فی شرح الدروس (اردبیلی، 1 / 235)؛ تعلیقه بر حاشیۀ محقق سبزواری؛ الرسالة فی مقدمة الواجب؛ حاشیه بر اشارات؛ حاشیه بر الٰهیات شفا؛ رسالۀ اجماع؛ انشاء دربارۀ حرمت شراب؛ انشاء در تعریف بهار؛ تعریف سخن؛ رساله در خمس؛ حاشیه بر شرح تجرید؛ حاشیه بر مطول؛ شبهۀ طفره؛ حل شک در تقسیم جسم تا بی‌نهایت؛ حاشیه بر محاکمات؛ حاشیه بر مختصرالاصول؛ فایده دربارۀ علم باری تعالى و جز اینها (مرکزی، 16 / 342، 343، 354، 359، 425، 430).

مآخذ

اردبیلی، محمد، جامع الرواة، بیروت، 1403 ق؛
امین، محسن، اعیان الشیعة، بیروت، 1403 ق؛
مرکزی، خطی.

صمد موحد (دبا)