و ليكن همين دهقان از همان گندم در زمين ديگرى مىپاشد ولى از
وى حاصل بر نمىدارد و آن دانهها در زير زمين مىپوسد و از بين مىرود، و حتى
دهقان بينوا بذر خود را هم نمىتواند از آن زمين به دست آورد.
البته معلوم است كه سرزمين نافع و پربركت از ساير اراضى غير قابل كشت
و يا زمينهاى سست و شورهزار كه حاصل نمىدهند احترام و عظمتش بيشتر است، و بعيد
نيست كه سرزمين عراق از همه خاكها افضل باشد، زيرا اراضى عراق با خاصيتى كه در خاك
آن هست نبات و اشجار با سرعت در آن رشد مىكند علاوه بر اين سواد عراق با زمينهاى
وسيع و مسطحش و با بودن دو رود بزرگ و پر بركت «دجله» و «فرات» از مهمترين نقاط
گيتى است، و شايد جائى به اين خصوصيات ديده نشود.
در اراضى عراق نيز زمينى كه از هر جهت پر بركت باشد «كربلا» است:
سرزمين مقدس كربلا خاكش از همه جا پاكيزهتر و خوشبوتر است، اين تربت قرمز رنگ
پاكيزه قبل از اسلام هم معبد و مدفن اقوام گذشته بوده و به عنوان «نواويس» خوانده
ميشده است، حضرت سيد الشهداء عليه السّلام در يكى از خطبههايش به اين موضوع اشاره
كرده و مىفرمايد:
«و كأني بأوصالي هذه تقطعها عسلان الفلوات بين النواويس و كربلاء»
ابو ريحان بيرونى در كتاب جاودانى خود «الآثار الباقية» زمين كربلا
را به عنوان «تربت مسعوده در كربلا» ذكر مىكند.