يكى از ايام مباركه در شريعت اسلام روز «دحو الأرض» است، اين
روز مصادف با بيست و پنجم ذى القعده است، خداوند متعال در اين روز زمين را از زير
كعبه گسترد و در واقع اين روز نخستين روز آفرينش زمين است. و براى اين روز مبارك
ادعيه مخصوصى وارد شده و روزه در اين روز مستحب مىباشد، و خداوند در قرآن مجيد به
اين روز اشاره كرده و فرموده: «وَ الْأَرْضَ بَعْدَ ذلِكَ دَحاها».
اكنون مىگوئيم آيا اين زمين با اين همه بركات و خيرات و عظمت و
بزرگى شايسته تعظيم و تكريم نخواهد بود؟ و جا ندارد كه ما براى اداى نعمت خداوند
كه در درون آن نهفته است روى آن خداوند را سجده كنيم؟ البته هرگاه آدمى متوجه عظمت
و بزرگى زمين شد در اثر آن عظمت و جلال خداوند به نظرش مىرسد. انسان پس از اندكى
فكر متوجه مىشود كه خداوند بزرگ اين همه نعمتها و خير و بركتها را به زمين عطا
فرموده و اين عناصر مختلف را در وجود آن نهاده است.
اگر انسان خردمند اندكى درباره زمين و نعمتها و فوائد آن بيانديشد،
و جواهر و عناصر او را از مد نظر بگذراند و در پيرامون معادن و منابع آن فكر كند
عظمت و بزرگى خالق آن صد چندان جلوه مىكند و در اين صورت خواهد فهميد اين كره
زمين با اين كوچكى كه داراى اين همه فوائد است، پس ساير كرات و منظومههايى كه عدد
آنها از مليون هم تجاوز مىكند و اصلا از حد احصاء بيرون است داراى چه عناصر
گرانبهايى