«إِنَّ الله تَبَارَكَ وَ تَعَالَى لَمْ يدَعْ شَيئاً يحْتَاجُ إِلَيهِ الْأُمَّةُ إِلَّا أَنْزَلَهُ فِى كِتَابِهِ وَ بَينَهُ لِرَسُولِهِ (ص) وَ جَعَلَ لِكُلِّ شَى‌ءٍ حَدّاً وَ جَعَلَ عَلَيهِ دَلِيلًا يدُلُّ عَلَيهِ، وَ جَعَلَ عَلَى مَنْ تَعَدَّى ذَلِكَ الْحَدَّ حَدّاً»[1].

خداى متعال هيچ مطلبى را كه مورد نياز امت باشد فرو نگذاشته، مگر آنكه در كتابش فرو فرستاده و براى پيامبرش (ص) بيان كرده است و براى هر چيزى حد و مرزى قرار داده و بر آن حد و مرز دليل و راهنمايى قرار داده كه بر آن دلالت كند و براى هركس كه از آن مرز تجاوز كند نيز حد و حكمى مقرر كرده است.

3. همچنين كلينى از امام صادق (ع) روايت كرده است:

«مَا مِنْ شَى‌ءٍ إِلَّا وَ فِيهِ كِتَابٌ أَوْ سُنَّةٌ»[2].

هيچ چيز نيست مگر آنكه درباره آن، كتاب يا سنت آمده است.

4. در روايتى ديگر از امام صادق (ع) آمده است:

«مَا خَلَقَ الله حَلَالًا وَ لَا حَرَاماً إِلَّا وَ لَهُ حَدٌّ كَحَدِّ الدَّارِ، فَمَا كَانَ مِنَ الطَّرِيقِ فَهُوَ مِنَ الطَّرِيقِ، وَ مَا كَانَ مِنَ الدَّارِ فَهُوَ مِنَ الدَّارِ حَتَّى أَرْشُ الْخَدْشِ فَمَا سِوَاهُ وَ الْجَلْدَةِ وَ نِصْفِ الْجَلْدَةِ»[3].

خداوند حلال و حرامى نيافريده مگر آنكه حد و مرزى همانند حد و مرز خانه دارد. پس آنچه از خانه نيست و مربوط به راه خانه است، از راه شمرده و آن را كه از خانه است، از خانه شمرده تا آنجا كه جريمه خراش و جز آن را و تازيانه و نيم تازيانه را بيان كرده است.

[1] . همان.

[2] . همان.

[3] . همان.