نادرستى است؛ زيرا اين توهّم هنگامى جاى دارد كه عبارت به كاررفته در روايت «اجر عمله» و نظائر آن باشد، درحالى‌كه عبارت «أَجْرَ بُيوتِهَا» است كه دلالت بر مالكيت ساخت و سازها توسط كننده كار دارد.

2- 2. مُحَمَّدُ بْنُ مَسْعُودٍ الْعَياشِى فِى تَفْسِيرِهِ عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِى جَعْفَرٍ (ع) قَالَ:

قَالَ رسول‌الله (ص): إِنَّ الله حِينَ أَهْبَطَ آدَمَ إِلَى الْأَرْضِ أَمَرَهُ أَنْ يحْرُثَ بِيدِهِ لِيأْكُلَ مِنْ كَدِّهِ بَعْدَ الْجَنَّةِ وَ نَعِيمِهَا ... الخ»[1].

امام باقر (ع) فرمود: رسول خدا (ص) فرمود: هنگامى كه خدا آدم را به زمين فرو فرستاد به او دستور داد تا با دست خويش زمين را شخم زند تا از دست رنج خويش بخورد پس از بهشت و خوشى‌هاى آن ... تا آخر حديث.

سند روايت ضعيف است، لذا اگر دلالتش تام باشد در مقام استدلال تنها به عنوان مؤيد ساير أدلّه باب قابل استفاده است. دلالت روايت بر مدّعا از اين جهت است كه عبارت «لِيأْكُلَ مِنْ كَدِّهِ» دلالت دارد بر اينكه آدم نتيجه كدّ يد خويش را مالك بوده است؛ زيرا عبارت «مِنْ كَدِّهِ» ظهور در اين دارد كه علت جواز أكل آدم- كه بالملازمة العرفية دلالت بر مالكيت مأكول توسط آدم دارد- دسترنج آدم بودن آن است.

3. روايات باب اجاره‌

تعداد زيادى از روايات باب اجاره، برمدّعاى بحث ما كه منشأيت كار براى مالكيت است دلالت دارند، كه در ذيل به مهمترين آنها مى‌پردازيم:

[1] . همان، باب 4، ص 36، حديث 2.