«وَ اللهِ إِنَّا لَنَطْلُبُ الدُّنْيا وَ نُحِبُّ أَنْ نُؤْتَاهَا، فَقَالَ (ع) تُحِبُّ أَنْ تَصْنَعَ بِهَا مَا ذَا؟ قَالَ: أَعُودُ بِهَا عَلَى نَفْسِى وَ عِيالِى وَ أَصِلُ بِهَا وَ أَتَصَدَّقُ بِهَا وَ أَحُجُّ وَ أَعْتَمِرُ، فَقَالَ: أَبُوعَبْدِاللهِ (ع): لَيسَ هَذَا طَلَبَ الدُّنْيا، هَذَا طَلَبُ الْآخِرَةِ»[1].

به خدا سوگند ما دنيا را طلب مى‌كنيم و دوست داريم بدان دست يابيم. حضرت فرمود: دوست دارى كه با دنيا چه كار انجام دهى؟ گفت: به خود برسم و به خانواده‌ام و به بستگانم رسيدگى كنم، و در راه خدا انفاق كنم و به حج و عمره بروم. حضرت فرمود: اين طلب دنيا نيست، اين طلب آخرت است.

4. رفاه و آسايش‌

رفاه و آسايش دنيوى در جهان‌بينى اسلامى مطلوب است و به همين سبب يكى از انگيزه‌هاى مطلوب و شايسته فعاليت اقتصادى به شمار مى‌آيد.

در روايت است كه امام صادق (ع) فرمود:

«خَمْسُ خِصَالٍ مَنْ فَقَدَ وَاحِدَةً مِنْهُنَّ لَمْ يزَلْ نَاقِصَ الْعَيشِ، زَائِلَ الْعَقْلِ، مَشْغُولَ الْقَلْبِ فَأَوَّلُهَا: صِحَّةُ الْبَدَنِ، وَ الثَّانِيةُ: الْأَمْنُ، وَ الثَّالِثَةُ: السَّعَةُ فِى الرِّزْقِ، وَ الرَّابِعَةُ: الْأَنِيسُ الْمُوَافِقُ، قُلْتُ: وَ مَا الْأَنِيسُ الْمُوَافِقُ؟ قَالَ: الزَّوْجَةُ الصَّالِحَةُ، وَالْوَلَدُ الصَّالِحُ، وَالْجَلِيسُ الصَّالِحُ، وَ الْخَامِسَةُ: وَ هِى تَجْمَعُ هَذِهِ الْخِصَالَ: الدَّعَةُ»[2].

پنج چيز است كه هر كس يكى از آنها را نداشته باشد همواره در كاستى و بى‌خردى و دل‌مشغولى به سر خواهد برد: نخستين آنها تندرستى است، دوم امنيت، سوم وسعت رزق و روزى، چهارم همدم‌

[1] . وسائل الشيعة، باب 7، ص 34، حديث 3.

[2] . همان، ج 20، ابواب مقدمات النكاح، باب 14، ص 50، حديث 7.