نظامى خود را ترك گويند و به ملت بپيوندند. وى همين عمل را با افسران و فرماندهان نظامى نيز در ميان گذاشت و در عين حال از مردم نيز خواست كه با عموم ارتشيان برخورد خوبى داشته باشند و آن‌ها را برادر خود و شريك در انقلاب بدانند. اين اعلاميه تأثير بسيارى در جلب بخش‌هاى بزرگى از ارتش و پيوستن آنان به صفوف مردم و بى‌طرف ماندن بخش‌هاى ديگر ارتش داشت. به طورى كه فرماندهان ارتشى كه هنوز به شاه وفادار مانده بودند و اطاعت از او را وظيفه خود مى‌دانستند، متوجه شدند كه ديگر هيچ كارى از آن‌ها برنمى‌آيد و جو حاكم بر بخش‌هاى مختلف ارتش، همدلى با انقلاب و رهبرى و ملت و تمرد در برابر شاه و فرماندهان وفادار به سلطنت و رژيم اوست.

پيروزى انقلاب اسلامى‌

در بيست و يكم بهمن ماه 1357 (دهم فوريه 1979) فرماندهى كل ارتش، حكومت نظامى و منع رفت و آمد شبانه اعلام كرد؛ ولى امام خمينى (قدس سره) از مردم خواست تا اين حكم را به طور جمعى نقض كنند و رژيم و تصميمات ظالمانه آن را محكوم كنند. توده‌هاى مردم به نداى امام لبيك گفتند و ضمن حضور در خيابان‌ها رژيم ديكتاتورى را محكوم كردند. پس از آن بخش‌هايى از ارتش ايران نيز به صفوف توده‌هاى مردم پيوستند و در نتيجه مردم دلگرم‌تر و مصمم‌تر شدند. ايشان با دست‌هاى خالى پادگان‌هاى نظامى،