مجموعه اين خصوصيات، دقيقاً با خصوصياتى كه شيعيان درباره امام دوازدهم معتقدند مطابقت دارد.

از مجموع اين مطالب چنين به نظر مى‌رسد- با توجه به دلايل و قرائن بسيارى كه در اين نوشته آمده- و ديگر قرائن- تحوّلى كه در شخصيت مولانا با ديدار شمس به وجود آمده، در حقيقت، «تحوّل از عالم سنّى‌گرى و ولايت گريزى، به عالم تشيع راستين ولايت‌گرا و در آويختن است در دامن ولى اكبر و وجود مبارك حضرت ولىّ‌عصر أَرْوَاحُنَا فِدَاهُ است».

شمس از نگاه مولوى‌

اكنون بسيار به جاست كه به گفته‌ها و سروده‌هاى مولوى نظرى بيفكنيم و توصيفى را كه مولوى در گفتارها و سروده‌هايش از شمس ارائه مى‌كند با آنچه درگفتارهاى خود شمس ذكر شد مقايسه كنيم. مولوى در ابتداى دفتر اول مثنوى، به مناسبت شرح سبب رنجورى معشوق پادشاه به شرح داستان عشق مى‌پردازد و به همين مناسبت، سخن از شمس تبريزى به ميان مى‌كشد:

تا آنجا كه مى‌گويد: