مقام ديدار تبديل مى‌شود و ديدار الهى براى آنان اكثرى، بلكه هميشگى مى‌شود:

إِنَّ الْأَبْرارَ لَفِي نَعِيمٍ\* عَلَى الْأَرائِكِ يَنْظُرُونَ\* تَعْرِفُ فِي وُجُوهِهِمْ نَضْرَةَ النَّعِيمِ‌[1].

اين وصف براى كسانى كه به مراحل بالاى معرفت دست يافته‌اند، در همين دنيا حاصل است.

از امير مؤمنان عَلَيهِ‌السَّلَام روايت است كه فرمود:

«لَوْ كُشِفَ الْغِطَاءُ مَا ازْدَدْتُ يَقِيناً»[2].

و نيز فرمود:

«مَا كُنْتُ أَعْبُدُ رَبّاً لَمْ أَرَهُ»[3].

2. ذكر وصفى‌

مرحله بالاتر از ذكر حالى، مرحله ذكر وصفى يا مقامى است. كسى كه به اين مرحله از ذكر الهى دست مى‌يابد، ذكر خدا با سرشت او آميخته شده و هيچ گاه از ذكر الهى غافل نمى‌شود و همواره به ياد خداست. چنين كسى در همه چيز، خدا را مى‌بيند و در هرچه مى‌نگرد آيتى از آيات خدا را مشاهد مى‌كند. خداى متعال با اشاره به كسانى كه به چنين مقامى از ذكر الهى دست يافته‌اند مى‌فرمايد:

[1] . سوره مطففين: 24- 22.

[2] . بحار الأنوار 304: 48.

[3] . اصول كافى 98: 1.