مسئله حكومت و فرمانروايى دارد كه اولًا، نشان دهنده عنايت ويژه الهى به قضيه حكومت است و ثانياً، حاكى از اختصاص فرمانروايى و حكم، به خداى متعال است و ثالثاً، الهى بودن گزينش حاكم و ضرورت تعيين الهى، در اين قضيه را نشان مى‌دهد.

خداى تعالى، در جاى ديگرى فرموده است:

أَمِ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ أَوْلِياءَ فَاللَّهُ هُوَ الْوَلِيُ‌

آيا آنها غير از خدا را ولىّ خود برگزيدند؟! در حالى كه «ولىّ» فقط خداوند است‌[1].

پس ولايت بر همه مردم، مخصوص اوست و همين انحصار و اختصاص دليل روشنى است كه مراد از واژه «ولى» در اين آيات ولى به معناى ولايت فرمانروايى است نه ساير معانى كه در لغت براى اين واژه ذكر شده؛ زيرا ساير معانى ولى اختصاص به خداوند ندارد، بنابراين تنها خدا است كه براى مردم، كسى را برمى‌گزيند كه امور آنان را به عهده گيرد. از اين روست كه خداى تعالى، فرموده است:

إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُونَ\* وَ مَنْ يَتَوَلَّ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا فَإِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْغالِبُونَ‌

[1] . سوره شورى: 9.