كتاب كه نگهبانى كتاب به آنها سپرده شده و بر آن گواه بودند، حكم مى‌نمودند[1].

قُلْ كَفى‌ بِاللَّهِ شَهِيداً بَيْنِي وَ بَيْنَكُمْ وَ مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْكِتابِ‌

بگو: كافى است كه خداوند، و كسى كه علم كتاب [و آگاهى بر قرآن‌] نزد اوست، ميان من و شما گواه باشند[2].

شَهِدَ اللَّهُ أَنَّهُ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ وَ الْمَلائِكَةُ وَ أُولُوا الْعِلْمِ.

خدا در حالى‌كه برپا دارنده عدل است [با منطق وحى، با نظام مُتقن آفرينش و با زبان همه موجودات‌] گواهى مى‌دهد كه هيچ معبودى جز او نيست و فرشتگان و صاحبان دانش نيز [شهادت مى‌دهند][3].

ويژگى ديگر اين گواهان، آن است كه بر اساس آنچه خداى تعالى نازل كرده است حكم مى‌كنند؛ چنان‌كه در آيه پيشين از سوره مباركه «مائده» خوانديم:

[1] . سوره مائده: 44.

[2] . سوره رعد: 43.

[3] . سوره آل عمران: 18.