اغراض ديگر نظير اقربيت به فهم مخاطب يا جمال كلام و جاذبيت بيشتر آن، چه بلحاظ آهنگ الفاظ يا وزن و يا صورت كلام يا جهات ديگر؛

\* ثانياً: اجمال مطلق معقول نيست؛ لكن بسيار اتفاق مى‌افتد كه در اجمال نسبى اغراض بسيار مهم و اساسى نهفته باشد. از جمله در قرآن كريم يكى از اغراض مهمه در به كارگيرى متشابهات- كه مشترك لفظى مى‌تواند از جمله مصاديق آن باشد- استعمال قرائن خفيه‌اى در ايصال مقصود است كه تنها براى راسخين فى العلم مكشوف و مبين است، تا بدين وسيله مردم راسخان فى العلم را بشناسند و بدانند آنانند كه از سوى خداى متعال به عنوان مراجع و منابع اصلى فهم مقاصد وحى معين شده‌اند، و همانهايند كه بايد سكان هدايت جامعه بشر را پس از رسول اكرم (ص) به دست گيرند.

مورد چهارم: اصل در مورد شك در اشتراك لفظى‌

در آنجا كه شك در اشتراك لفظى در كار باشد، آيا مى‌توان با اصل عدم اشتراك لفظى اتحاد وضع را اثبات كرد؟

شك در اشتراك لفظى به يكى از دو شك برمى‌گردد:

1) شك بين اشتراك لفظى و اشتراك معنوى؛

2) شك بين اشتراك لفظى و مجاز.

شك بين اشتراك لفظى و اشتراك معنوى در جايى است كه بين يك معنا كه وضع لفظ براى آن محرز است و معناى ديگر كه وضع مستقل لفظ براى آن مشكوك است جامع مشترك معنوى وجود داشته باشد، در اينجا دو احتمال وجود دارد:

\* احتمال اول: اينكه موضوع له جامع مشترك باشد، و در نتيجه، لفظ، مشترك معنوى باشد؛ نه مشترك لفظى؛