در آشامیدن چند چیز مستحب است:

آب را به‌طور مکیدن بیاشامد؛

در روز ایستاده آب بیاشامد؛

پیش از آشامیدن آب «بسم الله» و بعد از آن «الحمد لله» بگوید؛

به سه نفس آب بیاشامد؛

از روی میل آب بیاشامد؛

بعد از آشامیدن آب حضرت ابی‌عبدالله† و اهل بیت‰ ایشان را یاد کند و قاتلان آن حضرت را لعنت نماید.

امام صادق† آب خواستند و برای آن حضرت آب آورند. پس از نوشیدن آب، غمی چهرة امام را فراگرفت و چشمانش غرق اشک شد. آن‌گاه به داوود رقّی فرمود «ای داوود! خدا لعنت کند قاتل حسین† را، هیچ بنده‌ای نیست که آب بنوشد و حسین† را یاد و قاتلش را لعنت کند، مگر آنکه خدا برایش صد هزار حسنه بنویسد و صد هزار گناه از گناهانش را نابود سازد و صد هزار درجه نصیبش فرماید و پاداش آزاد کردن هزار برده را به او بدهد و روز قیامت او را دل آرام محشور کند».[1]

نکته

زیاد آشامیدن آب و آشامیدن آن بعد از غذای چرب و در شب به حال ایستاده، مذموم است. و نیز آشامیدن آب با دست چپ و همچنین از جای شکسته کوزه و جایی که دستة آن است، مذموم است.

گویند روزی انوشیروان عادل به شکار رفته بود و از لشکر جدا مانده، به بلندی‌ای برآمد، سخت تشنه شده بود. روستایی دید، درِ خانه‌ای در آن روستا رفت و آب خواست. دخترکی بیرون آمد و او را دید، به خانه باز آمد و خاشاکی در آب انداخت و کاسه‌ای پُر کرد و بیاورد و به دست او داد. انوشیروان نگاه

[1]. بحار الانوار، ج66، ص468 و 467.