امام علی†: قُوتُ‌ الْأَجْسَادِ الطَّعَامُ‌ وَقُوتُ الْأَرْوَاحِ الْإِطْعَامُ؛ «خوارک بدن‌ها، خوردن است و خوراک جان‌ها، خوراندن».[1]امام علی†: لَذَّةُ الْكِرَامِ‌ فِي‌ الْإِطْعَامِ‌ وَلَذَّةُ اللِّئَامِ فِي الطَّعَام‌؛ «لذت کریمان، در خوراندن است و لذت لئیمان، در خوردن».[2]سخاوت را به کودکان بیاموزیم. نقل است که «صاحب‌بن‌عباد» مرد بسیار با سخاوتی بود، خودش گفته است که من این سخاوت را از مادرم آموخته‌ام، زیرا مادرم هر روز که می‌خواست به مدرسه روانه‌ام کند، پولی به من می‌داد و می‌گفت: این پول را صدقه بده! این کارِ او موجب شد تا من به بخشش خُو بگیرم و بخشنده شوم. او با این کارِ ساده‌اش به من فهماند، همان‌طورکه باید به فکرِ خود باشم، باید به فکر دیگران نیز باشم.[3]امام صادق† لَوْ أَنَّ رَجُلًا أَنْفَقَ عَلَى‌ طَعَامٍ‌ أَلْفَ‌ دِرْهَمٍ‌ وَأَكَلَ مِنْهُ مُؤْمِنٌ وَاحِدٌ لَمْ يُعَدَّ سَرَفا؛ «اگر انسانی هزار درهم برای غذایی خرج کند که فقط یک مؤمن از آن بخورد، اسراف نمی‌باشد».[4]امام صادق† شَابٌ‌ سَخِيٌ‌ مُرَهَّقٌ‌ فِي‌ الذُّنُوبِ أَحَبُّ إِلَى اللَّهِ مِنْ شَيْخٍ عَابِدٍ بَخِيلٍ؛ «جوان گناه‌کار و سخاوتمند نزد خدا از پیرمرد عابدی که بخیل باشد، بهتر است».[5]

آداب غذا خوردن

امام حسن مجتبی† می‌فرمایند: «سفرة غذا، دوازده خصلت دارد؛ چهار واجب، چهار مستحب و چهار آداب دارد. اما واجب عبارتند ‌از: معرفت، بسم الله، شکر و رضایت؛ اما مستحب عبارتند از: نشستن بر پای چپ، خوردن با سه انگشت، خوردن از پیش روی خود و لیسیدن انگشتان؛ اما آداب عبارتند از:

[1]. مشکاة الانوار، ص325.

[2]. تصنیف غررالحکم و دررالکلم، ح8499.

[3]. به نقل از گنجینة معارف، ج1، ص552.

[4]. مکارم الاخلاق، ص134.

[5]. الکافی، ج4، ص41.