آنجا بيشتر ازهزينه بازگشت به وطن باشد در اين صورت داشتن هزينه تا آنجا شرط نيست بلكه داشتن هزينه بازگشت به وطن در وجوب حج كافى است.

چهارم: رجوع به كفايت‌

است يعنى شخص مكلف بايستى طورى باشد كه پس از برگشتن از حج بتواند خودوعائله خود را اداره نمايد ودچار تهيدستى وفقر نگردد پس اگر داراى مبلغى است كه وسيله كسب وسرمايه است كه چنانچه آن مبلغ را صرف حج نمايد پس ازبازگشت محتاج خواهد بود وبداند كه راه ديگرى براى زندگى مناسب شان خود نخواهد داشت بر چنين شخصى حج واجب نيست پس از آنچه ذكر شد ظاهرمى شود كه فروختن چيزهاى ضرورى زندگى مانند منزل مناسب شان ولباسهائى كه براى زينت وآبرو دارد واثاث منزل وابزار كار كه براى زندگى به آنها احتياج دارد ومانندآنها مثل كتاب نسبت به اهل علم كه براى تحصيلاتش لازم است واجب نيست وخلاصه آنچه در زندگى انسان مورد حاجت است وصرفش در راه حج سبب بيچارگى ومشقت شود

فروشش واجب نيست بلى اگر آنها بيشتراز حاجتش باشند واجب است مازاد را براى هزينه حج بفروشد بلكه كسى كه داراى منزلى است كه مثلا دويست هزار تومان مى ارزد ومى تواند آن را فروخته ومنزل‌