حزن در مصايب اهل بيت عليهم السلام ميرزاى تبريزى عليهم السلام و عنايت خاص به روضه‌

نشان عشق، اشك شفق آلود عاشق است در حلقه‌ى ذكر و ياد محبوب، و اين پير ولايى، مرحوم تبريزى قدس سره چه با شكوه در مجلس روضه، بى‌تاب مى‌شد و به شدّت مى‌گريست. طلّاب جوان با مشاهده‌ى گريه‌ى مرحوم ميرزاى تبريزى قدس سره سخت تحت تأثير قرار گرفته و به ياد بكائين ثمانيه مى‌افتادند كه‌ «وَ رَأْسُ الْبَكَّاءِينَ ثَمَانِيَةٌ: آدَمُ وَ نُوحٌ وَ يَعْقُوبُ وَ يُوسُفُ وَ شُعَيْبٌ وَ دَاوُدُ وَ فَاطِمَةُ وَ زَيْنُ الْعَابِدِينَ عليه السلام»[1] آدم عليه السلام در فراق جنة المأوى و يعقوب عليه السلام در فراق يوسف عليه السلام، و يوسف عليه السلام در فراق پدر و فاطمه زهرا عليها السلام در فراق پدر بزرگوارشان و سيد الساجدين عليه السلام در مصيبت پدرش سيّدالشهداء عليه السلام؛ چگونه با خون دل و سوز و گداز مى‌گريستند و اكنون مرحوم ميرزا قدس سره در امتداد راه آنان با سيل اشك به ديگران درس خودسازى مى‌دادند و هميشه به افراد مى‌فرمودند: به منبرى‌ها بگوييد زياد روضه بخوانند و گاهى خود تذكر مى‌دادند كه ذكر اهل بيت عليهم السلام در مجالس زياد شود تا قلب زنگار گرفته‌ى ما در غم مصايب سيّدالشهداء عليه السلام سوخته و باران‌

[1]- مناقب آل ابي طالب ج 3 ص 104