شريعت مقدّس اسلام براى احتياط و توقف عند الشبهات جايگاه والايى قايل شده، و روايات مأثوره حاكى از لزوم اهتمام به احتياط در ايتان تكاليف است. بر اين اساس علماء گرام در كتب خويش ابوابى به نام «باب حكم التوقف والاحتياط و ...» در نظر گرفته‌اند، تا عظمت اين مطلب را متذكّر شوند. امام صادق عليه السلام حقيقت امر را در سه جمله بيان نمودند. «انما الامور ثلاثة: امر بين رشده فيتبع، وامر بين غيه فيجتنب، وامر مشكل يرد حكمه الى اللَّه عزوجل، و الى رسوله صلى الله عليه و آله»[1] از آنچه درستى اش واضح است پيروى كن و از آنچه نادرستيش روشن است، اجتناب كن و آنچه را مجمل است به خدا و رسولش واگذار و در رواياتى ديگر فرمود: توقف در شبهات، بهتر از افتادن در مهالك است.[2]

با در نظر گرفتن محتواى اين احاديث، فتوى دادن كار بسيار سخت و مسئوليت آورى است كه فقط عالمان مهذّب، سزاوار چنين امرند، ولكن بزرگانى چون مرحوم ميرزا قدس سره با آن علم سرشارشان راضى نمى‌شدند بر خلاف قول مشهور فتوى دهند كه اين نشان از بزرگوارى و متابعت از احاديث ائمه‌ى اطهار عليهم السلام است.

[1]- مستدرك الوسائل، ج 17، ص 322

[2]- مستدرك الوسائل، ج 17، ص 322