عبادت خداوند متعال‌ميرزا قدس سره و زمزمه‌هاى سحر

آيت اللَّه العظمى تبريزى قدس سره با وجود كثرت اشتغال علمى، وقت خاصى را براى عبادت و راز و نياز با خدا اختصاص داده بودند.

حركت نيمه شب ايشان علاوه بر رسيدگى به وضع محرومين، يك كار عبادى بود و همان وقت به حرم مطهّر مشرّف مى‌شدند و نماز شب مى‌خواندند و دعا مى‌كردند؛ بعد از آن جا به مسجد امام حسن عسكرى عليه السلام مى‌رفتند و نماز صبح را اقامه مى‌نمودند؛ سپس نانى تهيه مى‌كردند و براى صرف صبحانه به منزل بر مى‌گشتند. ايشان وقتى جايى مى‌رفتند بدون زمزمه و مناجات نمى‌رفتند. يا قرآن و دعا مى‌خواندند يا با امام زمان عليه السلام نجوا مى‌كردند. فرزند فقيد سعيد مى‌گويد: طلبه‌اى با من تماس گرفت و گفت: صبح كه آيت اللَّه العظمى تبريزى قدس سره قدم مى‌زدند، من چند بار به ايشان نزديك شدم تا ببينم چه مى‌گويند. ديدم با امام زمان عليه السلام نجوا مى‌كنند؛ هميشه مى‌گفتند: «همان طور كه علامه امينى كنار مرقد اميرمؤمنان عليه السلام مى‌نشست و با امام زمان عليه السلام صحبت مى‌كرد و خود را در آن ساحت مقدّس، عبدى فرض مى‌كرد، من هم همين طور هستم».

از ديگر خصوصيات آن فقيد سعيد تلاوت قرآن تا آخر عمر