فشاركى رحمه الله‌[1] تشريف آوردند، در حالى كه آثار گرفتگى و انقباض در بشره‌اش پيدا بود، معلوم شد شنيدن خبر بروز وبا در عراق (سامرا) ايشان را اين گونه منقلب كرده است. فرمود: شما مرا مجتهد مى‌دانيد؟

عرض كرديم: بلى، فرمود: عادل مى‌دانيد؟ عرض كرديم: بلى! فرمود:

من به تمام زن و مرد شيعه سامرا حكم مى‌كنم كه هر يك از ايشان يك مرتبه زيارت عاشورا را به نيابت از طرف نرجس خاتون، والده ماجده امام زمان عليه السلام بخوانند، و آن مخدره را نزد فرزند بزرگوارش، شفيع قرار دهند تا آن حضرت از خداوند عالم بخواهد كه خدا شيعيان مقيم سامرا را از اين بلا نجات دهد. به محض اينكه‌[2] حكم صادر گرديد، تمام‌

[1]- آيت اللَّه سيد محمد بن قاسم فشاركى رحمه الله اصفهانى؛ در سال 1253 قمرى( 1214 شمسى) در منطقه فشارك( اصفهان) به دنيا آمد، در سن 11 سالگى به عراق رفت، و كفالت او را برادر بزرگش ابراهيم ملقب به« كبير» بر عهده گرفت. و برخى دروس را نزد برادر و ما بقى را نزد علماى ديگر مانند آيت اللَّه فاضل اردكانى رحمه الله و حاجى آقا حسن بن سيد مجاهد رحمه الله گذراند. در سال 1286 قمرى، به نجف رفت و در محضر آيت اللَّه حاج ميرزا محمد حسن شيرازى رحمه الله تلمذ كرد و در سال 1291 به همراه آيت اللَّه شيرازى رحمه الله به سامرا رفت. پس از وفات آيت اللَّه شيرازى رحمه الله مجدداً در سال 1312 هجرى قمرى به نجف بازگشت. آن طور كه آقا بزرگ تهرانى در كتاب خود مى‌فرمايد: در مسجد هندى در نجف،

[2] كرسى تدريس داشت، كه حدود 300 شاگرد در درس او حاضر مى‌شدند. شيخ عباس قمى رحمه الله در« فوايد الرضويه» مى‌فرمايد: زمانى كه آيت اللَّه شيرازى رحمه الله در شعبان 1312 وفات كرد بزرگان به او رجوع كردند؛ زيرا اعتقاد داشتند كه او اعلم پس از ميرزاست، و از او خواستند كه تصدى امور شرع و مرجعيت را بر عهده بگيرد، اما ايشان فرمود: من خود مى‌دانم كه شايسته اين كار نيستم؛ زيرا رياست امور شرعى نياز به امور ديگرى غير از علم دارد، و من در اين امور وسواس خاصى دارم، و من به غير از تدريس به كارى نبايد مشغول شوم. ايشان اشاره كرد كه به سراغ مرحوم ميرزا محمدتقى شيرازى رحمه الله بروند كه اين يكى از دلايل بلندى همت، پاكى نفس و اخلاص قلب اين بزرگوار بوده است. حاج ميرزا محمد حسين نائينى رحمه الله، حاج شيخ عبدالكريم حائرى يزدى رحمه الله، آقا شيخ محمد رضا نجفى رحمه الله، حاج شيخ محمد حسين طبسى رحمه الله و آقا ميرزا سيد على مدرس يزدى رحمه الله از شاگردان وى بودند. او در نجف درگذشت و در همان جا به خاك سپرده شد. از آثار وى، اصالة البرائة، الاغسال، الفروع المحمديه، مجموعه رسالاتى در فقه و غيره، شرح اوائل رساله البرائه شيخ انصارى، رساله‌اى در خلل نماز مى‌باشد. وفات وى را در 1316 قمرى( 1277 شمسى) دانسته‌اند. محل دفن وى يكى از حجرات صحن مقدس علوى است.