تعريف لعن‌

ابن منظور در تعريف لعن مى‌گويد: لعن: «

الابعاد والطرد من الخير؛[1]

يعنى: لعن به معناى دور كردن و طرد از خير است»، و به تعبير واضح‌تر دعا كردن براى اينكه خداوند رحمت خود را از كسى بردارد.

راغب اصفهانى مى‌گويد: «لعن به معناى طرد و دور كردن با غضب است. لعن اگر از جانب خدا باشد در آخرت به معناى عقوبت و در دنيا به معناى انقطاع از قبول رحمت و توفيق است. و اگر از انسان باشد به معناى دعا و نفرين و درخواست بر ضرر غير است».[2] طريحى مى‌گويد: «لعن به معناى طرد از رحمت است».[3] ابن اثير مى‌گويد: «اصل لعن به معناى طرد و دور كردن از خداست.

و از خلق به معناى سبّ و نفرين است».[4] خداوند متعال در قرآن كريم 37 بار «لعن» را با انتساب به خودش و نيز يك بار با انتساب به مردم به كار برده است. و اين حدّ به كار بردن اين واژه في حد ذاته دليل بر مشروعيت لعن از حيث اصل اولى است.

[1]- لسان العرب، ج 13، ص 387.

[2]- مفردات راغب، ص 471.

[3]- مجمع البحرين، ج 6، ص 309.

[4]- النهايه، ج 4، ص 330.