سلام، و جهد كند در نفرين كردن بر قاتل آن حضرت، و بعد از آن، دو ركعت نماز به جا آورد؛ و انجام دهد اين كار را در اول روز، پيش از ظهر، پس ندبه، نوحه و گريه كند بر حسين، و امر كند هركه را در خانه او است و- اگر از او تقيه نكند- به گريه كردن بر آن حضرت، و در خانه خود مصيبتى بر پا دارد به اظهار جزع بر آن حضرت، و ملاقات كند بعضى از ايشان بعضى را، در خانه‌هاى خود به گريه كردن، و تعزيه گويند بعضى از ايشان بعضى را، به مصيبت آن حضرت؛ پس من ضامنم بر خدا، كه هرگاه اين كارها را انجام دهند، جميع آن ثواب‌ها را به ايشان عطا فرمايد.

مالك گفت: تو ضامن و كفيلى از براى ايشان به اين ثواب؟ فرمود:

بلى!

پرسيد: چگونه يكديگر را تعزيه بگويند؟

فرمود، مى‌گويند:

«عَظَّمَ اللَّهُ أُجُورَنا بِمُصابِنا بِالْحُسَيْنِ عليه السلام، وَجَعَلَنا وَإيَّاكُمْ مِنَ الطّالِبِينَ بِثَأْرِهِ مَعَ وَلِيِّهِ الْامامِ الْمَهْدِيِّ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ عليهم السلام»[1].

و اگر توانى در آن روز از براى هيچ كارى از خانه بيرون مرو، كه آن روز، روز نحسى است و حاجت هيچ مؤمنى در آن روز برآورده نمى‌شود؛ و اگر برآورده شود، از براى او مبارك نيست، و در آن خير و رشدى نخواهد ديد.

[1]- مصباح المتهجد، ص 536، چاپ بيروت.