گردانم با چشم روشن به برآوردن حاجت، فوز به جنت و آزادى از دوزخ و قبول كنم شفاعت او را در حق هر كس كه شفاعت كند، جز شفاعت دشمن ما اهل بيت كه در حق او قبول نشود. قسم خورده حق تعالى به اين بر ذات اقدسش و گواه گرفته ما را بر آنچه كه گواهى دادند به آن، ملائكه ملكوت او، پس جبرئيل گفت: يا رسول اللَّه! خدا مرا فرستاده به سوى تو به جهت سرور و بشارت تو و شادى و بشارت على، فاطمه، حسن، حسين و امامان از اولاد تو عليهم السلام و شيعه شما تا روز رستاخيز.

پس صفوان گفت: حضرت صادق عليه السلام به من فرمود: اى صفوان! هرگاه روى داد از براى تو به سوى خداى عز وجل حاجتى، پس زيارت كن به اين زيارت، در هر مكانى كه هستى و بخوان اين دعا را و بخواه از پروردگار خود حاجتت را كه برآورده شود از خدا، و خدا خلاف نخواهد فرمود وعده خود را بر رسول خود به جود و امتنان خويش والحمد للَّه.[1]

[1]- بحارالانوار، ج 98، باب 24، ص 299، كتاب المزار؛ مصباح الطوسى رحمه الله، ص 542- 546، چاپ بيروت.