احكام نذر و عهد

مسأله 2649- نذر آن است كه انسان بر خود واجب كند كه كار خيرى را براى خدا بجاآورد، يا كارى را كه نكردن آن بهتر است براى خدا ترك نمايد.

مسأله 2650- در نذر بايد صيغه خوانده شود و لازم نيست آن را به عربى بخوانند، پس اگر بگويد چنانچه مريض من خوب شود، براى خدا بر من است كه ده تومان به فقير بدهم، نذر او صحيح است.

مسأله 2651- نذر كننده بايد مكلّف و عاقل باشد و به اختيار و قصد خود نذر كند، بنابر اين نذر كردن كسى كه او را مجبور كرده‌اند، صحيح نيست.

مسأله 2652- شخص مفلس و آدم سفيه (كسى كه مال خود را در كارهاى بيهوده مصرف مى‌كند) اگر مثلا نذر كند چيزى به فقير بدهد صحيح نيست.

مسأله 2653- اگر شوهر از نذر كردن زن جلوگيرى نمايد، زن نمى‌تواند در صورتى كه وفاء به نذرش منافى با حقّ شوهر باشد نذر كند.

مسأله 2654- اگر زن با اجازه شوهر نذر كند، شوهرش نمى‌تواند نذر او را بهم بزند، يا او را از عمل كردن به نذر جلوگيرى نمايد.

مسأله 2655- اگر فرزند بدون اجازه پدر يا با اجازه او نذر كند، بايد به آن نذر عمل نمايد. ولى اگر پدر يا مادر از عملى كه نذر كرده منعش كنند، ظاهر اين است كه نذرش منحل مى‌شود.

مسأله 2656- انسان كارى را مى‌تواند نذر كند كه انجام آن برايش ممكن باشد، بنابر اين كسى‌