احكام وديعه (امانت)

مسأله 2336- اگر انسان مال خود را به كسى بدهد و بگويد نزد تو امانت باشد، و او هم قبول كند، يا بدون اينكه حرفى بزنند صاحب مال بفهماند كه مال را براى نگهدارى به او مى‌دهد و او هم به قصد نگهدارى كردن بگيرد، بايد به احكام وديعه و امانت‌دارى كه بعداً گفته مى‌شود عمل نمايد.

مسأله 2337- امانت‌دار و كسى كه مال را امانت مى‌گذارد بايد هر دو عاقل باشند، پس اگر انسان مالى را پيش ديوانه امانت بگذارد، يا ديوانه مالى را پيش كسى امانت بگذارد صحيح نيست. ولى جايز است بچه مميز با اذن ولى مالش را نزد كسى امانت بگذارد و همچنين جايز است مال ديگرى را با اذنش نزد كسى امانت بگذارد، و امانت گذاشتن نزد بچه مميّز عيبى ندارد اگرچه ولى اجازه نداده باشد.

مسأله 2338- اگر از بچّه‌اى چيزى را بدون اذن صاحبش به طور امانت قبول كند، بايد آن را به صاحبش بدهد، و اگر آن چيز مال خود بچّه است و ولى در امانت گذاشتن بچّه اجازه نداده باشد لازم است آن مال را به ولى او برساند، و چنانچه در رساندن مال به آنان كوتاهى كند و تلف شود، بايد عوض آن را بدهد، و همچنين است حال اگر امانت گذار ديوانه باشد.

مسأله 2339- كسى كه نمى‌تواند امانت را نگهدارى نمايد، در صورتى كه امانت گذار ملتفت حال او نباشد بنابر احتياط واجب بايد قبول نكند.

مسأله 2340- اگر انسان به صاحب مال بفهماند كه براى نگهدارى مال او حاضر نيست، چنانچه او مال را بگذارد و برود و آن مال تلف شود، كسى كه امانت را قبول نكرده ضامن نيست،