مسأله 2303- اگر بدهى واقعاً معيّن باشد ولى بدهكار و طلبكار در موقع حواله دادن مقدار آن يا جنس آن را ندانند، حواله صحيح است، مثلا اگر طلب كسى‌را در دفتر نوشته‌باشد وپيش‌از ديدن دفتر حواله بدهد و بعد دفتر را ببيند و به طلبكار مقدار طلبش را بگويد، حواله صحيح مى‌باشد.

مسأله 2304- طلبكار مى‌تواند حواله را قبول نكند اگرچه كسى كه به او حواله شده فقير نباشد و در پرداختن حواله هم كوتاهى ننمايد.

مسأله 2305- اگر كسى كه به حواله دهنده بدهكار نيست، حواله را قبول كند، پيش از پرداختن حواله نمى‌تواند مقدار حواله را از حواله دهنده بگيرد، و اگر طلبكار طلب خود را به مقدار كمتر صلح كند، كسى‌كه بري‌ء بوده وحواله را قبول كرده فقط همان مقدار را مى‌تواند از حواله‌دهنده مطالبه نمايد.

مسأله 2306- بعد از آنكه حواله درست شد، حواله دهنده و كسى كه به او حواله شده نمى‌تواند حواله را بهم بزنند، و هرگاه كسى كه به او حواله شده در موقع حواله فقير نباشد اگرچه بعداً فقير شود طلبكار نيز نمى‌تواند حواله را بهم بزند، و همچنين است اگر موقع حواله فقير باشد و طلبكار بداند فقير است، ولى اگر نداند فقير است و بعد بفهمد اگرچه در آن وقت مالدار شده باشد طلبكار مى‌تواند حواله را بهم بزند و طلب خود را از حواله دهنده بگيرد.

مسأله 2307- اگر بدهكار و طلبكار و كسى‌كه به او حواله شده، يا يكى از آنان براى خود حقّ بهم زدن حواله را قرار دهند، مطابق قرارى كه گذاشته‌اند مى‌توانند حواله را بهم بزنند.

مسأله 2308- اگر حواله دهنده خودش طلب طلبكار را بدهد، چنانچه به خواهش كسى كه به او حواله شد و مديون حواله دهنده بوده داده است مى‌تواند چيزى را كه داده از او بگيرد، و اگر بدون خواهش و يا خواهش او اداء به نحو تبرّعى باشد يا اينكه مديون حواله دهنده نبوده نمى‌تواند چيزى را كه داده از او مطالبه نمايد.