مسأله 1959- پدر مى‌تواند به پسرش زكاة بدهد كه براى خود زن بگيرد، و پسر هم مى‌تواند براى آنكه پدرش زن بگيرد زكاة خود را به او بدهد.

مسأله 1960- به زنى كه شوهرش مخارج او را مى‌دهد و زنى كه شوهرش خرجى او را نمى‌دهد ولى ممكن است او را به دادن خرجى مجبور كنند، نمى‌شود زكاة داد.

مسأله 1961- زنى كه صيغه شده اگر فقير باشد، شوهرش و ديگران مى‌توانند به او زكاة بدهند، ولى اگر شوهرش در ضمن عقد شرط كند كه مخارج او را بدهد يا به جهت ديگرى دادن مخارجش بر او واجب باشد، در صورتى كه مخارج آن زن را بدهد نمى‌شود به آن زن زكاة داد.

مسأله 1962- زن مى‌تواند به شوهر فقير خود زكاة بدهد، اگرچه شوهر زكاة را صرف مخارج خود آن زن نمايد.

مسأله 1963- سيّد نمى‌تواند از غير سيد زكاة بگيرد، ولى اگر خمس و ساير وجوهات كفايت مخارج آن را نكند و از گرفتن زكاة ناچار باشد، مى‌تواند از غير سيّد زكاة بگيرد.

مسأله 1964- به كسى كه معلوم نيست سيّد است يا نه، مى‌شود زكاة داد، ولى اگر دعوى سيادت كند نمى‌شود به او زكاة داد.

نيّت زكاة

مسأله 1965- انسان بايد زكاة را به قصد قربت (يعنى براى انجام فرمان خداوند عالم) بدهد، و در نيّت معيّن كند كه آنچه را مى‌دهد زكاة مال است يا زكاة فطره، ولى اگر مثلا زكاة گندم و جو بر او واجب باشد، لازم نيست معيّن كند چيزى را كه مى‌دهد زكاة گندم است يا زكاة جو.

مسأله 1966- كسى كه زكاة چند مال بر او واجب شده، اگر مقدارى زكاة بدهد و نيّت هيچ كدام آنها را نكند، چنانچه چيزى را كه داده هم‌جنس يكى از آنها باشد، زكاة همان جنس حساب مى‌شود، و اگر از قسم پول بدهد كه هم‌جنس هيچ كدام آنها نباشد، به همه آنها قسمت مى‌شود، پس كسى كه زكاة چهل گوسفند و زكاة پانزده مثقال طلا بر او واجب است، اگر مثلا يك گوسفند از بابت زكاة بدهد و نيّت هيچ كدام آنها را نكند، زكاة گوسفند حساب مى‌شود، ولى اگر مقدارى پول نقره يا اسكناس بدهد به زكاتى كه براى گوسفند و طلا بدهكار است تقسيم مى‌شود.