احكام روزه مسافر

مسأله 1723- مسافرى كه بايد نمازهاى چهار ركعتى را در سفر دو ركعت بخواند، نبايد روزه بگيرد، و مسافرى كه نمازش را تمام مى‌خواند مثل كسى كه شغلش مسافرت يا سفر او سفر معصيت است، بايد در سفر روزه بگيرد.

مسأله 1724- مسافرت در ماه رمضان اشكال ندارد، ولى براى فرار از روزه مسافرت مكروه است، و همچنين است سفر قبل از روز بيست و چهارم در ماه رمضان مگر اينكه سفر براى حج يا عمره يا به جهت ضرورتى باشد.

مسأله 1725- اگر غير روزه رمضان روزه معيّن ديگرى بر انسان واجب باشد، مثلا نذر كرده باشد روز معيّنى را روزه بگيرد، بهتر آن است كه تا ناچار نشود در آن روز مسافرت نكند. و اگر در سفر باشد، چنانچه ممكن است قصد كند كه ده روز در جائى بماند و آن روز را روزه بگيرد. ولى ظاهر آن است كه سفر جايز است و قصد اقامه واجب نيست، و در صورتى كه روزه نگيرد لازم است روزه آن روز را قضا كند.

مسأله 1726- اگر نذر كند روزه‌بگيرد و روز آن را معيّن‌نكند، نمى‌تواند آن را در سفر بجاآورد. ولى چنانچه نذر كند كه روز معيّنى را در سفر روزه بگيرد، بايد آن را در سفر بجاآورد. و نيز اگر نذر كند روز معيّنى را چه مسافر باشد يا نباشد، روزه بگيرد، بايد آن روز را اگرچه مسافر باشد روزه بگيرد.

مسأله 1727- مسافر مى‌تواند براى خواستن حاجت سه روز در مدينه طيّبه روزه مستحبّى بگيرد، و احوط اين است كه آن سه روز روزهاى چهارشنبه و پنجشنبه و جمعه باشد.

مسأله 1728- كسى كه نمى‌داند روزه مسافر باطل است، اگر در سفر روزه بگيرد و در بين روز مسأله را بفهمد، روزه‌اش باطل مى‌شود، و اگر تا مغرب نفهمد، روزه‌اش صحيح است.

مسأله 1729- اگر فراموش كند كه مسافر است، يا فراموش كند كه روزه مسافر باطل مى‌باشد و در سفر روزه بگيرد، روزه او باطل است.

مسأله 1730- اگر روزه‌دار بعد از ظهر مسافرت نمايد، بايد روزه خود را تمام كند. و اگر پيش‌