را وضو دهد، و چنانچه مزد هم بخواهد، در صورتى كه بتواند و مضر به حالش نباشد بايد بدهد، ولى بايد خود او نيّت وضو كند و با دست خود مسح نمايد، و اگر نمى‌تواند بايد نائبش دست او را بگيرد و به جاى مسح او بكشد، و اگر اين هم ممكن نيست بايد نائب از دست او رطوبت بگيرد و با آن رطوبت، سر و پاى او را مسح كند.

مسأله 115- هر كدام از كارهاى وضو را كه مى‌تواند به تنهائى انجام دهد، نبايد در آن كمك بگيرد.

«شرط دوازدهم» آنكه استعمال آب براى او مانعى نداشته باشد.

مسأله 116- كسى كه مى‌ترسد كه اگر وضو بگيرد، مريض شود يا اگر آب را به مصرف وضو برساند تشنه بماند، نبايد وضو بگيرد. ولى اگر نداند كه آب براى او ضرر دارد و وضو بگيرد، اگرچه بعد بفهمد ضرر داشته ولى ضرر به حدّى كه شرعاً حرام است نبوده باشد، وضوى او صحيح است.

مسأله 117- اگر رساندن آب به صورت و دستها به مقدار كمى كه وضو با آن صحيح است ضرر ندارد و بيشتر از آن ضرر دارد، بايد با همان مقدار وضو بگيرد.

«شرط سيزدهم» آنكه در اعضاء وضو مانعى از رسيدن آب نباشد.