شكار و سر بريدن حيوانات (صيد و ذَباحَة)

سه موضوع از موضوعات رئيسه اين بخش، از فقرات فقهيه جلد 7 ذكر مى‌شوند، كه عبارتند از: 1- تعريف صيد ذَباحَه، 2- صيد، 3- ذبح حيوانات و نَحر شتر.

اول- تعريف صيد ذَباحَه، تذكيه و اثر آن:

منظور از صيد، شكار حيوانات حلال گوشت وحشى است و منظور از ذَباحَه، تذكيه حيوانات با سر بريدن يا صيد و يا نَحر كردن است. تذكيه- يعنى كشتن حيوانات به دستور شرع مقدّس اسلام- در مورد حيوانات حلال گوشت داراى دو اثر است: 1- بعد از تذكيه گوشت و پوستشان طاهر است، 2- گوشتشان نيز حلال و قابل خوردن مى‌شود؛ ولى در مورد حيوانات حرام گوشتى كه نجس العين نمى‌باشند- نظير روباه، شغال، پلنگ و ...- پس از تذكيه فقط گوشت و پوست آنها پاك مى‌شود؛ البته اين در وقتى است كه حيوان با آلت جَمادى- ابزار شكار- شكار شود؛ و اما اگر با سگ شكارى صيد شود، تذكيه‌اش محل تأمل و اشكال است.

دوم- صيد:

1563- صيد- شكار كردن- حيوانات حلال گوشت وحشى به دو صورت انجام مى‌شود:

صورت اول- صيد به وسيله سگ و سائر حيوانات شكارى:

1564- حيوانى كه توسط سگ شكارى تعليم ديده گرفته يا كشته شود، پاك و حلال است؛ ولى‌