احياء زمينهاى مَوات‌

چهار موضوع از موضوعات رئيسه اين بخش، از فقرات فقهيه جلد 7 ذكر مى‌شوند، كه عبارتند از: 1- مقدّمه، 2- شروط احياء زمينهاى مَوات، 3- احكام مربوط به احياء زمينهاى مَوات، 4- احكام مربوط به حريم.

اول- مقدّمه:

احياء در لغت به معناى زنده كردن است، و در اصطلاح شرع مقدّس اسلام به معناى آباد كردن مى‌باشد، و مَوات به معناى مرده و بى‌روح است، و زمين مَوات در اصطلاح به معناى زمين معطّلى است كه فعلًا به علّتى مورد كشت و زرع واقع نمى‌شود، نظير نبودن آب يا نرسيدن آب به آن يا باتلاق بودن آن و يا به سبب اينكه سنگلاخ يا شنى يا شوره‌زار و يا جنگل است و درختان يا نى آن را پوشانده و يا به هر علّت ديگر.

دوم- شروط احياء زمينهاى مَوات:

1545- شروط احياء زمينهاى مَوات كه موجب ملكيّت آباد كننده مى‌شود عبارتند از:

1- در زمان ظهور امام معصوم عليه السلام احياء با اذن مبارك آن حضرت انجام گيرد، 2- زمين مَوات پيش از باير شدن ملك كسى نبوده و هنوز هم دست ديگرى بر آن نباشد، مثلًا آن را تحجير و سنگ چين نكرده باشد، 3- آباد كننده، كارى انجام دهد كه عرفاً بگويند آن زمين را احياء