640- گفتن تكبيرة الإحرام در اول هر نماز، واجب و ركن است، و بايد حروف «اللَّه» و حروف «اكْبَر» و دو كلمه «اللَّهُ اكْبَرُ» پشت سر هم و به عربى صحيح گفته شوند؛ و اگر كسى آنها را به عربى غلط بگويد يا مثلًا ترجمه آنها را به فارسى بگويد صحيح نيست؛ و أحوط آن است كه نمازگزار لام «اللَّه» و راء «اكْبَر» را تفخيم نمايد، يعنى آنها را غليظ تلفظ كند نه رقيق؛ لكن بنابر اقوى تلفظ آنها بدون تفخيم هم صحيح است.

641- كسى كه لال است يا زبان او مرضى دارد كه نمى‌تواند «اللَّهُ اكْبَر» را درست بگويد، بايد هر طور كه مى‌تواند آن را بگويد؛ و اگر به هيچ وجه نمى‌تواند بگويد، بايد آن را در قلب خود بگذراند، و با جوارح خود- مثلًا با دست- نيز به آن اشاره كند، و اگر مى‌تواند زبانش را هم حركت دهد.

642- اگر نمازگزار شك كند كه تكبيرة الإحرام را گفته يا نه، چنانچه مشغول خواندن چيزى شده باشد، نبايد به شك خود اعتناء كند؛ و اگر چيزى نخوانده است، بايد تكبيرة الإحرام را بگويد.

چهارم- قرائت:

منظور از قرائت در نماز، خواندن سوره حمد- سوره اول قرآن شريف- و يك سوره ديگر از قرآن كريم از سوره هايى كه سجده واجب ندارند، مى‌باشد، و چون در ميان تمام سوره‌هاى قرآن كريم خواندن سوره اخلاص‌ «قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ» بعد از سوره حمد مزيت بيشترى دارد، به همين جهت ابتداء صورت سوره حمد و سپس صورت سوره اخلاص بيان مى‌شود.

643- اگر وقت نماز تنگ باشد يا نمازگزار ناچار شود كه سوره را نخواند- مثلًا بترسد كه اگر سوره را بخواند دزد يا درنده يا چيز ديگرى به او صدمه مى‌زند- نبايد سوره را بخواند، و همچنين اگر در كار مهمّى عجله داشته باشد، مى‌تواند سوره را نخواند.

644- در نمازهاى مستحبى خواندن سوره لازم نيست، اگرچه آن نماز به واسطه نذر كردن و مانند آن واجب شده باشد؛ ولى در بعضى از نمازهاى مستحبى كه سوره مخصوصى دارند- مثل نماز وحشت- اگر كسى بخواهد به دستور آن نمازها رفتار نمايد، بايد سوره‌هاى مخصوص آن نمازها را بخواند.