جماعت بودن است، فاصله شود، مانند پرده يا چيز ديگر- حتى انسانى كه نمازگزار نيست، و حائلى كه از بالا يا پايين آن امام ديده مى‌شود- و همچنين بين مأموم و مأموم ديگرى كه به واسطه او به امام متصل شده است نبايد چنين فاصله‌اى باشد؛ ولى اگر امام جماعت مرد و مأموم زن باشد و بين آن زن و امام يا بين آن زن و مأموم ديگرى كه زن به واسطه او به امام متصل شده، پرده يا مانند آن باشد اشكال ندارد، ولى بايد به شكلى باشد كه همه آنان يك اجتماع شمرده شوند؛ لكن أحوط در نماز زن نيز نبودن حائل است.

شرط ششم- نبودن فاصله:

520- در نماز جماعت نبايد بين امام جماعت و مأموم و بين خود مأمومين چيزى فاصله باشد، به گونه‌اى كه مانع از صدق جماعت شود.

521- اگر بين كسانى كه در صف اول ايستاده‌اند بچّه مميّز- يعنى بچّه‌اى كه خوب و بد را تشخيص مى‌دهد- فاصله شود، چنانچه اطمينان داشته باشند كه نماز او صحيح است مى‌توانند اقتداء كنند، بلكه فاصله شدن بچّه غير مميّز نيز در صورتى كه فاصله كم باشد مانعى ندارد.

522- بنابر مشهور جادادن اطفال در صف اول نماز جماعت مكروه است، هرچند مميّز باشند.

523- بعد از تكبيرة الإحرام امام اگر مأمومين صف جلو آماده نماز باشند، كسى كه در صف بعد ايستاده، مى‌تواند تكبيرة الإحرام بگويد؛ ولى احتياط مستحب آن است كه صبر كند تا تكبير صف جلو تمام شود.

شرط هفتم- اقتداء نكردن ايستاده به نشسته و نشسته به خوابيده:

524- كسى كه ايستاده نماز مى‌خواند، نبايد به كسى كه نشسته يا خوابيده نماز مى‌خواند اقتداء كند، و نيز كسى كه نشسته نماز مى‌خواند، نبايد به كسى كه خوابيده نماز مى‌خواند اقتداء نمايد.

شرط هشتم- صحيح بودن نماز امام در نظر مأموم:

525- در صورتى مأموم مى‌تواند به امام اقتداء كند كه نماز امام در نظر او صحيح باشد، پس هرگاه مأموم بداند كه نماز امام باطل است، مثلًا بداند امام وضوء ندارد- اگرچه خود امام ملتفت نباشد- نمى‌تواند به او اقتداء كند.