173- حيوانى كه با تير يا سگ شكارى صيد شود و به غير ذبح و نحر تذكيه گردد، خونى كه از بدن آن حيوان خارج مى‌شود نجس است؛ امّا خونى كه بعد از بيرون رفتن روح باقى مى‌ماند پاك مى‌باشد.

174- خونى كه گاهى در تخم مرغ مشاهده مى‌شود نجس نيست؛ امّا خوردن آن حرام است، و نبايد لباس و بدن در حال نماز آلوده به آن باشند.

175- خونى كه گاهى همراه شير از پستان خارج مى‌شود نجس است، و شير را هم نجس مى‌كند، و همچنين است عَلَقه- نطفه‌اى كه بعد از چند روز به صورت قطعه‌اى جامد از خون در آمده است- پس اگر خونى از آن ترشح شود نجس مى‌باشد.

176- فرو بردن خونى كه از لاى دندانها خارج مى‌شود جائز نيست؛ و چنانچه به واسطه مخلوط شدن با آب دهان از بين برود پاك است، و فرو بردن آن اشكال ندارد؛ ولى خونى كه از خارج وارد دهان مى‌شود- هرچند در آب دهان مستهلك شده و از بين برود- بايد از آن اجتناب كرد؛ بلكه بهتر است با مضمضه- گرداندن آب دهان- دهان را شستشو داد.

177- خونى كه به واسطه كوبيده شدن در زير ناخن يا زير پوست جمع مى‌شود، اگر به گونه‌اى شود كه ديگر به آن خون نگويند پاك است؛ و اگر به آن خون بگويند، چنانچه ناخن يا پوست سوراخ شود و خون ظاهر گردد نجس مى‌باشد.

178- كوبيدگى زير پوست اگر معلوم نباشد خون است يا گوشت پاك مى‌باشد.

179- آب زردى كه از زخم يا دُمل بيرون مى‌آيد، اگر معلوم نباشد كه خون است يا غير خون پاك مى‌باشد، و همچنين اگر در تاريكى از زخم يا دُمل چيزى بيرون آيد، و انسان شك كند كه خون است يا جراحت، آن چيز پاك مى‌باشد، و بررسى هم لازم نيست.

180- آب زردى كه در حال بهبودى زخم در اطراف آن پيدا مى‌شود، اگر معلوم نباشد كه با خون مخلوط شده است يا نه پاك مى‌باشد.

181- هرگاه در هنگام خاراندن بدن رطوبتى بيرون آيد، و معلوم نباشد كه خون‌