1451- موقعى كه نمازگزار مشغول نماز احتياط است، اگر در يكى از كارهاى آن شك كند، چنانچه محل آن نگذشته باشد، بايد آن را بجا آورد؛ و اگر محل آن گذشته است، نبايد به شك خود اعتناء كند، مثلًا اگر شك كند كه حمد را خوانده يا نه، چنانچه به ركوع نرفته، بايد آن را بخواند؛ و اگر به ركوع رفته، نبايد به شك خود اعتناء كند.

1452- اگر نمازگزار در شماره ركعتهاى نماز احتياط شك كند، چنانچه طرف بيشتر شك نماز را باطل مى‌كند، بايد بنا را بر طرف كمتر بگذارد؛ و اگر طرف بيشتر شك نماز را باطل نمى‌كند، بايد بنا را بر طرف بيشتر بگذارد، مثلًا موقعى كه مشغول خواندن دو ركعت نماز احتياط است، اگر شك كند كه دو ركعت خوانده است يا سه ركعت، چون طرف بيشتر شك- سه ركعت- نماز را باطل مى‌كند، بايد بنا بگذارد كه دو ركعت خوانده است؛ و اگر شك كند كه يك ركعت خوانده است يا دو ركعت، چون طرف بيشتر شك نماز را باطل نمى‌كند، بايد بنا بگذارد كه دو ركعت خوانده است؛ و در هر صورت مستحب است نمازگزار اصل نماز خود را احتياطاً دوباره بخواند.

1453- اگر نمازگزار در نماز احتياط چيزى را كه ركن نيست سهواً كم يا زياد كند، لازم نيست سجده سهو بجا آورد.

1454- اگر نمازگزار بعد از سلام نماز احتياط شك كند كه يكى از اجزاء يا شرائط آن را بجا آورده است يا نه، نبايد به شك خود اعتناء كند.

1455- اگر نمازگزار در نماز احتياط تشهد يا يك سجده را فراموش كند و محل آن بگذرد، بايد بعد از سلام نماز احتياط آن را قضاء نمايد.

1456- اگر نماز احتياط و قضاء يك سجده يا قضاء يك تشهد يا دو سجده سهو بر نمازگزار واجب شود، بايد اول نماز احتياط را بجا آورد.

1457- اگر نمازگزار نماز احتياط را فراموش كند و به نماز ديگر مشغول شود، و در بين آن متذكر شود، بايد آن نماز را قطع كند و نماز احتياط را بخواند، حتى اگر مشغول فريضه بعد- مثلًا نماز عصر- شده باشد، و در بين آن متذكر شود كه نماز احتياط مربوط به نماز ظهر را فراموش كرده است، بايد نماز عصر را قطع كند، و نماز احتياط مربوط به نماز ظهر را با مراعات شرائط نماز احتياط بجا آورد.