1432- واجب است در نماز احتياط نمازگزار حمد را آهسته بخواند؛ ولى لازم‌نيست‌ «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ» آن را آهسته بگويد.

1433- چنانچه نماز احتياط بر كسى واجب شود، و او بعد از پايان اصل نماز كارى را كه با نماز منافات دارد انجام دهد- مثلًا پشت به قبله كند يا حدث از او سر بزند- بايد بايد اصل نماز را اعاده نمايد، و لازم نيست نماز احتياط را بخواند.

1434- نمازگزار بايد نماز احتياط را فُرادى بجا آورد، و اقتداء در آن جائز نيست، و لو به نماز احتياط ديگر، مخصوصاً با اختلاف سبب نماز احتياط امام و مأموم.

1435- اگر بعد از نماز احتياط براى نمازگزار معلوم شود نمازش را كامل خوانده بود، نماز احتياط او نافله حساب مى‌شود؛ و اگر در بين نماز احتياط تمام بودن نمازى كه خوانده است معلوم شود، مى‌تواند نماز احتياط را قطع كند، و مى‌تواند آن نماز احتياط را به عنوان نماز نافله به پايان برساند، كه در اين صورت اگر آن نماز احتياط يك ركعتى باشد، يك ركعت ديگر به آن اضافه نمايد.

1436- اگر بعد از اتمام اصل نماز و پيش از شروع به نماز احتياط يا بعد از خواندن نماز احتياط يا در اثناء آن براى نمازگزار معلوم شود كه نماز فريضه را يك ركعت زيادتر خوانده است- مانند اينكه بين سه و چهار شك كرده و بنا را بر چهار گذاشته است، و بعد معلوم شود كه پنج ركعت خوانده است- بايد نماز را اعاده كند، چه پيش از شروع به نماز احتياط باشد، يا در بين آن يا بعد از اتمام آن.

1437- اگر پيش از خواندن نماز احتياط نمازگزار بفهمد نمازش را درست خوانده است، لازم نيست نماز احتياط را بخواند، و اگر در بين خواندن نماز احتياط بفهمد، لازم نيست آن را تمام نمايد.

1438- اگر پيش از خواندن نماز احتياط نمازگزار بفهمد ركعتهاى نمازش كم بوده است، چنانچه كارى كه نماز را باطل مى‌كند انجام نداده باشد، بايد آنچه را كه از نمازش نخوانده است بخواند، و براى سلام بيجا دو سجده سهو بجا آورد؛ و اگر كارى كه نماز را باطل مى‌كند انجام داده باشد- مثلًا پشت به قبله كرده باشد- بايد نماز را دوباره بجا آورد.

1439- اگر بعد از نماز احتياط نمازگزار بفهمد كَسرى نمازش به مقدار نماز احتياط