ششم: شك بين سه و شش يا سه و بيشتر از شش.

هفتم: شك در ركعتهاى نماز، به گونه‌اى كه نمازگزار نداند چند ركعت خوانده است.

1348- اگر يكى از شكهاى باطل كننده براى انسان پيش آيد، نمى‌تواند فوراً نماز را بهم بزند، بلكه بايد به قدرى فكر كند كه يا از پيدا شدن يقين يا گمان نااميد شود، يا صورت نماز بهم بخورد.

1349- در شكوك باطله اگر نمازگزار از شك خود غفلت كند و نماز خود را تمام كند، و بعد از نماز معلوم شود كه نماز را مطابق با واقع انجام داده است، نمازش صحيح مى‌باشد.

1350- هرگاه يكى از شكهاى باطل براى انسان پيش آيد، و بداند كه اگر به حالت بعد منتقل شود براى او يقين يا گمان به يك طرف پيدا مى‌شود، ظاهراً جائز است با حالت شك نماز را ادامه دهد، مثلًا اگر در حال ايستادن شك كند كه يك ركعت خوانده است يا بيشتر، و بداند كه اگر به ركوع برود به يك طرف يقين يا گمان پيدا مى‌كند، جائز است با اين حال ركوع كند.

دسته دوم- شكهايى كه نبايد به آنها اعتناء كرد:

شكهايى كه نبايد به آنها اعتناء كرد عبارتند از:

اول- شك بعد از محل:

1351- اگر نمازگزار پيش از شروع به نماز يا در بين نماز در تحقق يكى از شروط نماز شك كند، واجب است آن شرط را احراز نمايد، هرچند به استصحاب و مانند آن باشد، مثلًا اگر بداند كه قبلًا وضوء گرفته است ولى شك كند كه حدث از او صادر شده است يا نه، به مقتضاى استصحاب محكوم به داشتن وضوء مى‌باشد.

1352- اگر نمازگزار بعد از نماز در تحقق يكى از شروط آن شك كند، بايد بنا بگذارد كه آن شرط در هنگام نماز محقق بوده است، مثلًا اگر بعد از نماز شك كند كه در هنگام نماز با وضوء بوده است يا نه، بايد بنا بگذارد كه وضوء داشته است، لكن براى نمازهاى بعد بايد وضوء بگيرد.