1257- اگر كسى در حال سجده از خواب بيدار شود، و شك كند كه در سجده آخر نماز است يا در سجده شكر، بايد آن نماز را دوباره بخواند.

سوم: نمازگزار مانند اهل خلاف به قصد خضوع و ادب در بين نماز دستها را روى هم بگذارد و دست بسته نماز بخواند، و همچنين اگر در بين نماز براى ادب دستها را روى هم بگذارد- اگرچه مانند آنها دست بسته نباشد- بنابر احتياط واجب بايد نماز را دوباره بخواند.

1258- اگر نمازگزار از روى فراموشى يا ناچارى يا براى كار ديگرى- مانند خاراندن پشت دست- دستها را روى هم بگذارد اشكال ندارد.

چهارم: نمازگزار بعد از خواندن حمد «آمين» بگويد؛ ولى اگر اشتباهاً يا از روى تقيّه بگويد، نمازش باطل نمى‌شود.

پنجم: نمازگزار از روى عمد يا از روى فراموشى پشت به قبله كند، يا به طرف راست يا طرف چپ قبله برگردد، بلكه اگر عمداً به قدرى برگردد كه نگويند رو به قبله است- اگرچه از سمت راست يا سمت چپ قبله به زاويه نود درجه كه زاويه قائمه است نرسد- نمازش باطل مى‌شود؛ اما اگر انحراف از قبله به قدرى باشد كه عرفاً بگويند رو به قبله است- يعنى قبله به صورت نمازگزار نزديكتر باشد تا به طرف راست يا چپ او- نمازش صحيح مى‌باشد.

1259- اگر نمازگزار عمداً همه صورت را به طرف راست يا چپ قبله برگرداند به گونه‌اى كه بتواند پشت سر خود را ببيند نمازش باطل مى‌شود؛ و اگر سهواً هم صورت را به اين مقدار برگرداند، احتياط واجب آن است كه نماز را تمام كند و دوباره آن را بخواند.

1260- اگر نمازگزار سرش را كمى از سمت قبله برگرداند- عمداً باشد يا اشتباهاً- نمازش باطل نمى‌شود؛ هرچند در فرض عمد أحوط اجتناب از آن است، بخصوص اگر زمان آن طولانى باشد، خصوصاً در صورتى كه مقارن با بعضى از افعال نماز باشد، مخصوصاً در صورتى كه با اركان نماز- خاصه با تكبيرة الإحرام- مقارن باشد.

ششم: نمازگزار عمداً با صداى بلند بخندد؛ ولى اگر لبخند بزند يا سهواً با صداى بلند بخندد نمازش باطل نمى‌شود.