دوم: خم شدن بايد به قصد ركوع باشد، پس اگر به قصد كار ديگرى- مثلًا براى كشتن مار يا عقرب يا حيوان موذى ديگر خم شود- نمى‌تواند آن را ركوع حساب كند، بلكه بايد بايستد و دوباره براى ركوع خم شود، و به واسطه اين عمل- خم شدن به قصد كار ديگر- ركن در نماز او زياد نشده و نمازش باطل نمى‌شود.

1088- كسى كه دست يا زانوى او با دست و زانوى ديگران فرق دارد- مثلًا دستش خيلى بلند است، به گونه‌اى كه اگر كمى خم شود به زانويش مى‌رسد، يا زانوى او پايين‌تر از مردم ديگر است، به گونه‌اى كه بايد خيلى خم شود تا دستش به زانو برسد- بايد به اندازه معمول خم شود.

سوم: در ركوع بايد ذكر گفته شود، و احتياط واجب آن است كه نمازگزار در ركوع سه مرتبه «سُبْحانَ اللَّهِ» يا يك مرتبه «سُبْحانَ رَبِّيَ الْعَظيمِ وَ بِحَمْدِه‌»[1] بگويد؛ و اگر سه مرتبه «الْحَمْدُ لِلَّهِ» يا «اللَّهُ اكُبَرُ» بگويد كافى است، و در تنگى وقت و در حال ناچارى گفتن يك «سُبْحانَ اللَّهِ» نيز كفايت مى‌كند.

1089- جائز است نمازگزار تسبيح بزرگ «سُبْحانَ رَبِّيَ الْعَظيمِ وَ بِحَمْدِه‌» را با تسبيح كوچك «سُبْحانَ اللَّهِ» و يا اين دو را با سائر اذكار روى هم ذكر ركوع قرار دهد.

1090- جائز است نمازگزار به قصد تسبيح كوچك وارد ذكر ركوع شود، و در بين آن به تسبيح بزرگ عدول نمايد، مثلًا به قصد تسبيح كوچك «سُبْحانَ» بگويد، و از آن عدول كند به «رَبِّيَ الْعَظيمِ وَ بِحَمْدِه‌»، و همچنين جائز است به قصد تسبيح‌بزرگ وارد ذكر شود، و در بين آن به تسبيح كوچك عدول نمايد.

چهارم: ذكر ركوع بايد پى در پى و به عربى صحيح گفته شود؛ و مستحب است آن را سه يا پنج يا هفت مرتبه بلكه بيشتر تكرار نمايند؛ و در صورت تكرار تعيين اينكه كداميك از آنها ذكر واجب و كداميك ذكر مستحب است لازم نيست.

پنجم: در ركوع بايد به مقدار گفتن ذكر واجب بدن آرام باشد؛ و اگر نمازگزار ذكر مستحب ركوع را به قصد ذكرى كه براى ركوع دستور داده‌اند بگويد، مستحب است در حال گفتن آن نيز بدنش آرام باشد.

[1] - پاك و منزه است پروردگار بزرگ من از هر عيب و نقصى، و او را ستايش مى‌كنم.