گفت نفس او نرسد، أحوط آن است كه كلمه‌ «الْمُسْتَقِيمَ» را با اعاده (الف و لام) بگويد؛ و أحوط از اين اعاده‌ «الصِّراطَ» است.

1041- اگر نمازگزار كلمه‌اى را كه (الف و لام) دارد غلط بگويد، أحوط است كه (الف و لام) را نيز همراه با آن كلمه اعاده كند، و نيز اگر مضاف اليه را غلط بگويد، أحوط است كه مضاف را همراه با مضاف اليه اعاده كند، مثلًا اگر «الْمَغْضُوبِ» را غلط بگويد، أحوط است كه وقت اعاده آن كلمه‌ «غَيْرِ» كه مضاف است را نيز اعاده كند.

1042- اگر در يك كلمه دو حرف از يك جنس در كنار هم باشند، نمازگزار بايد حرف اول را در حرف دوم ادغام نمايد، چه هر دو حرف متحرك باشند مانند رَدَدَ و مَدَدَ- كه در اين صورت براى ادغام بايد حرف اول را ساكن كند- و چه حرف اول ساكن باشد مثل ردّ و مدّ، كه مصدر آنها مى‌باشند، البته در جايى كه نزد همه اهل عربيّت چنين باشد مانند دو مثال فوق؛ و إلّا ادغام لازم نيست، مانند يَرتَدِد.

1043- تنوين يا نون ساكنه هرگاه به يكى از شش حرف «يرملون»- ى، ر، م، ل، و، ن- برسد، در آن حرف ادغام مى‌شود؛ البته در غير (راء و لام) أحوط ادغام كردن آن است با غُنّه، و در (راء و لام) ادغام بدون غنّه أحوط است؛ لكن اقوى عدم وجوب ادغام است، مخصوصاً ادغام با غُنّه.

1044- در تلاوت قرآن و قرائت نماز أحوط بين قراءات هفتگانه قرائت عاصم است، و بعد از آن قرائت أُبّى بن كعب أحوط است، و سپس قرائت نافع أحوط مى‌باشد، اگرچه اقوى عدم وجوب مراعات قواعد تجويد است، بلكه كافى است قرائت كردن به روش عربى، اگرچه در حركت يا بناء يا اعراب مخالف قرائت آنها باشد.

1045- ادغام كردن لامِ الف و لام «ال» در چهارده حرف شمسى كه عبارتند از:

«تاء و ثاء و دال و ذال و راء و زاء و سين و شين و صاد و ضاد و طاء و ظاء و لام و نون» لازم است؛ و در بقيّه حروف- حروف قمرى- لازم است كه لام اظهار شود، پس در كلماتى مثل‌ «اللَّهِ» و «الرَّحْمنِ» و «الرَّحِيمِ» و «الصِّراطَ» و «الضَّالِّينَ» و ... ادغام لازم است، و در كلماتى مانند «الْحَمْدُ» و «الْعالَمِينَ» و «الْمُسْتَقِيمَ» و ... اظهار لازم است.

1046- اگر دو حرف از يك جنس در دو كلمه باشند، و حرف اول ساكن باشد